نيك الهى دانسته‌اند كه سرآغازش توحيد است ولى تفسيرى كه در بالا گفته شد صحيح‌تر به نظر مى‌رسد.

بعد از تحكيم پايه‌هاى شهادت به توحيد و يگانگى خدا به سراغ دوّمين و مهمترين اصل بعد از توحيد يعنى شهادت به نبوّت مى‌رود و مى‌فرمايد: «من گواهى مى‌دهم كه محمّد بنده و فرستاده اوست» (و اشهد انّ محمّدا عبده و رسوله).

آرى پيش از آن كه رسول خدا باشد بنده خاصّ او بود و تا بنده خاص نباشد به مقام رسالت نمى‌رسد ضمنا پاسخى است به آنها كه رسولان خدا را تا سر حدّ الوهيت بالا مى‌بردند و بزرگترين افتخار آنان را كه عبوديتشان بود از آنها مى‌گرفتند.

سپس رسالت و مأموريت پيامبر را اين چنين توصيف مى‌كند، مى‌فرمايد:

«او را با دين و آيين آشكار و نشانه روشن و كتاب نوشته شده و نور درخشان و روشنايى تابنده و امر و فرمان قاطع و بى‌پرده فرستاد» (ارسله بالدّين المشهور و العلم المأثور [1] و الكتاب المسطور و النّور السّاطع‌ [2] و الضّياء اللّامع و الامر الصّادع‌ [3]).

در اين كه اين تعبيرات ششگانه عميق و پر محتوا اشاره به چه امورى است تفسيرهاى گوناگونى وجود دارد.

نخست اين كه «دين مشهور» اشاره به آيين اسلام و «علم مأثور» اشاره به معجزات و «كتاب مسطور» اشاره به قرآن و «نور ساطع» اشاره به علوم الهى‌

[1] «مأثور» از ماده «اثر» به معنى علامت و نشانه‌اى است كه از چيزى باقى مى‌ماند و به همين دليل علوم بازمانده از پيشينيان را «علم مأثور» مى‌نامند.

[2] «ساطع» از ماده «سطوع» به معناى منتشر ساختن است و به معنى بلند شدن و بر افراشته شدن نيز آمده است بنا بر اين نور ساطع به معنى روشنايى گسترده و منتشر است.

[3] «صادع» از ماده «صدع» در اصل به معنى ايجاد شكاف در اجسام سفت و محكم است سپس به هر گونه قاطعيّت اطلاق شده است.