پيش آيد كه چرا قرآن نياز به تفسير مجمل و تبيين پيچيدگى داشته باشد در حالى كه براى فهم عموم و هدايت همگان نازل شده است؟

در پاسخ اين سؤال بايد به دو نكته توجّه داشت:

نخست اين كه قرآن مجيد كه در بر دارنده قانون اساسى اسلام است نمى‌تواند تمام جزييات را در ظاهر تعبيراتش بيان كند، اصول مسائل را القا مى‌كند و شرح و تبيين آن بر عهده پيامبر است. مثلا حكم وجوب نماز و حج و روزه و كمى از كليّات آنها در قرآن مجيد وارد شده و مى‌دانيم كه اين عبادات، شرايط و اجزا و موانع و فروع زيادى دارد كه شرح هر يك از آنها در خور كتابى است و همچنين در مسائل مربوط به معاملات و قضا و شهادات و حدود و به طور كلى سياسات اسلامى، كه همه آگاهان مى‌دانند شرح و تبيين همه اينها از حوصله يك يا چند كتاب بيرون است.

ثانيا: نياز مردم به پيامبر براى تبيين پيچيدگيها و تفسير مجملات، سبب ارتباط آنها با سنّت رسول اللّه مى‌شود، همان ارتباطى كه آنها را در همه زمينه‌ها هادى و راهگشاست و به تعبير ديگر قرآن همانند كتابى است كه شاگردان، احساس مى‌كنند براى فهم آن در پاره‌اى از قسمتها نياز به معلّم دارند و پيوند آنها با معلّم، حقايق زياد ديگرى را نيز براى آنها روشن مى‌سازد.

حال سؤال در اين است كه آيا پس از رسول خدا، اين معلّم الهى همچنان در ميان مسلمانان وجود دارد يا نه؟ بدون شك بايد وجود داشته باشد و گرنه مشكلات، باقى مى‌ماند. و اينجاست كه ما معتقديم در هر عصر و زمان امام معصومى وجود دارد كه علم قرآن نزد اوست و او همان كسى است كه پيغمبر اكرم (ص) در روايت متواتر ثقلين از او به عنوان «عترت» ياد كرده و پيوندش را با قرآن تا دامنه قيامت ناگسستنى دانسته است و فرموده: «انّى تارك فيكم الثّقلين كتاب اللّه و عترتى ما ان تمسّكتم بهما لن تضلّوا ابدا و انّهما لن يفترقا حتّى يردا