سپس اشاره به بخشى از فضايل آن حضرت كرده، مى‌فرمايد: «اين در حالى بود، كه از همه پيامبران پيمان در باره او گرفته شده بود (كه به او ايمان بياورند و بشارت ظهورش را به پيروان خويش بدهند)» (ماخوذا على النبيّين ميثاقه).

«در حالى كه نشانه‌هايش مشهور و ميلادش پسنديده بود» (مشهورة سماته‌ [1]، كريما ميلاده).

اين تعبير ممكن است اشاره به كرامت و عظمت پدر و مادر و اجداد او باشد و يا بركاتى كه هنگام تولّد او براى جهانيان فراهم گشت، چه اين كه مطابق نقل تواريخ، همزمان با تولّد آن حضرت بتها در خانه كعبه فرو ريختند، آتشكده فارس خاموش شد، درياچه ساوه كه مورد پرستش گروهى بود خشكيد و قسمتى از قصر شاهان جبّار در هم شكست و فرو ريخت و همه اينها بيانگر آغاز عصر جديدى در مسير توحيد و مبارزه با شرك بود.

سپس مى‌افزايد: «در آن روز مردم زمين، داراى مذاهب پراكنده و افكار و خواسته‌هاى ضدّ و نقيض و راهها و عقايد پراكنده بودند» (و اهل الارض يومئذ ملل متفرّقة و اهواء منتشرة و طرائق متشتّتة).

«گروهى خدا را به مخلوقاتش تشبيه مى‌كردند و گروهى نام او را بر بتها مى‌نهادند يا به غير او اشاره و دعوت مى‌كردند» (بين مشبّه للّه بخلقه او ملحد فى اسمه او مشير الى غيره).

«ملحد» از مادّه «لحد» بر وزن مهد به معناى حفره‌اى است كه در يك طرف قرار گرفته است و به همين جهت به حفره‌اى كه در يك جانب قرار گرفته است‌

[1] «سماته» جمع «سمة» به معنى علامت است.