و دار السّلام و دار القرار و جنّة عرضها السّموات و الارض» آمده است. [1] در اين كه وجود فرشتگان حافظ اعمال چه فايده‌اى دارد، گاه گفته مى‌شود فايده آنان اين است كه انسانها احساس مسئوليت بيشتر و مراقبت‌هاى نزديكترى كنند و در اعمال و رفتار خويش هوشيارتر باشند. چرا كه هدف همه اينها تربيت انسان و جلوگيرى از انحراف و زشتكاريهاى اوست.

سپس به مجموعه چهارم از فرشتگان بزرگ كه حاملان عرش الهى هستند اشاره كرده، مى‌فرمايد: «گروهى از آنان (آن قدر عظيم و بزرگند كه) پاهايشان در طبقات پايين زمين، ثابت و گردنهايشان از آسمان بالا، گذشته است و اركان وجود و پيكرشان از كرانه‌هاى جهان بيرون رفته و شانه‌هاى آنها براى حفظ پايه‌هاى عرش خدا آماده و متناسب است» (و منهم الثّابتة فى الارضين السّفلى اقدامهم و المارقة من السّماء العليا اعناقهم و الخارجة من الاقطار اركانهم و المناسبة لقوائم العرش اكتافهم).

آن گاه به بيان اوصافى از آنها پرداخته، مى‌افزايد: «چشمهاى آنها در برابر عرش او فرو افتاده و در زير آن بالهاى خود را به خود پيچيده و ميان آنها و كسانى كه در مراتب پايين‌ترند، حجابهاى عزّت و پرده‌هاى قدرت زده شده است» (ناكسة [2] دونه ابصارهم متلفّعون‌ [3] تحته باجنحتهم مضروبة بينهم و بين من دونهم‌

[1] شرح نهج البلاغه ابن ميثم، جلد اوّل، صفحه 158 و شرح نهج البلاغه مرحوم ميرزا حبيب اللّه خويى، جلد دوّم، صفحه 26.

[2] «ناكسة» از ماده «نكس» (بر وزن عكس) به معناى وارونه كردن و زير و رو نمودن است لذا به تولّد فرزندى كه با پا متولّد مى‌گردد «منكوس» مى‌گويند و به چوبهاى تير كه سر آن را قطع مى‌كنند و آن را سر و ته مى‌كنند «نكس» گفته مى‌شود.

[3] «متلفّعون» از مادّه «لفع» (بر وزن نفع) به معناى شامل شدن چيزى و پيچيدن به آن است، از اين رو هنگامى كه زن، چادر خود را به خود بپيچد «تلفّعت المرأة» گفته مى‌شود.