اين كه مى‌گويد: پيامبر (يا قرآن) از نوع انذار كنندگان نخستين است، مفهومش اين است كه رسالت محمد صلّى اللّه عليه و آله و كتاب آسمانيش قرآن موضوع بى‌سابقه‌اى نيست، شبيه آن در گذشته بسيار بوده است، چرا مايه تعجب شماست؟

(آيه 57)- آنگاه براى اين كه مشركان و كافران به خطرى كه در پيش دارند توجه بيشتر كنند، مى‌افزايد: «آنچه بايد نزديك شود نزديك شده است» و قيامت فرا مى‌رسد (أَزِفَتِ الْآزِفَةُ).

نامگذارى قيامت به اين نام علاوه بر آيه مورد بحث در آيه 18 سوره غافر نيز آمده است، و تعبيرى است گويا و بيدار كننده، همين مفهوم را به صورت ديگرى در آيه 1 سوره قمر مى‌خوانيم: «اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ؛ قيامت نزديك شده است» و به هر حال نزديكى قيامت با توجه به كوتاهى عمر دنيا قابل درك است به خصوص اين كه هر كس مى‌ميرد، قيامت صغرايش برپا مى‌شود.

(آيه 58)- سپس مى‌افزايد: مهم اين است كه «هيچ كس جز خدا نمى‌تواند در آن روز سختيهاى آن را برطرف سازد» (لَيْسَ لَها مِنْ دُونِ اللَّهِ كاشِفَةٌ).

حاكم و مالك و صاحب قدرت در آن روز (و هميشه) خداست، اگر نجات مى‌خواهيد دست به دامن لطف او زنيد، و اگر آرامش مى‌طلبيد در سايه ايمان به او قرار گيريد.

(آيه 59)- در اين آيه مى‌افزايد: «آيا از اين سخن تعجب مى‌كنيد» (أَ فَمِنْ هذَا الْحَدِيثِ تَعْجَبُونَ).

اين جمله ممكن است اشاره به مسأله رستاخيز باشد كه در آيات قبل آمده، يا اشاره به قرآن، چرا كه در آيات ديگر از آن تعبير به «حديث» شده و يا سخنانى كه در باره هلاك اقوام پيشين گفته شد و يا همه اينها.

(آيه 60)- سپس مى‌گويد: «و مى‌خنديد و نمى‌گرييد»؟ (وَ تَضْحَكُونَ وَ لا تَبْكُونَ).

(آيه 61)- «و پيوسته در غفلت و هوسرانى به سر مى‌بريد»؟! (وَ أَنْتُمْ سامِدُونَ).