بر طرف ساخته، سرمايه‌هاى مستمرى در اختيار او گذارده، كه در زندگى معنوى نيز احتياجات انسانها را در امر تعليم و تربيت و تكامل از طريق اعزام رسولان، و انزال كتب آسمانى، و عطاى مواهب معنوى مرتفع ساخته است.

(آيه 49)- سر انجام در اين آيه مى‌فرمايد: آيا انسان نمى‌داند كه در كتب پيشين آمده «كه اوست پروردگار ستاره شعرا»؟! (وَ أَنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْرى‌).

تكيه بر خصوص «ستاره شعرا»- علاوه بر اين كه اين ستاره درخشنده‌ترين ستارگان آسمان است كه معمولا به هنگام سحر در كنار صورت فلكى «جوزا» در آسمان ظاهر مى‌شود و كاملا جلب توجه مى‌كند- به خاطر اين است كه گروهى از مشركان عرب آن را مى‌پرستيدند، قرآن مى‌گويد: چرا شعرا را مى‌پرستيد؟ آفريدگار و پروردگار آن را بپرستيد.

(آيه 50)- اين همه درس عبرت كافى نيست؟ در آيات گذشته ده مطلب در طى دو فراز ذكر شده بود، فراز اول ناظر به مسؤوليت هر كس در مقابل اعمالش مى‌باشد، و فراز دوم در باره منتهى شدن تمام خطوط به پروردگار سخن مى‌گويد، و در اينجا كه تنها به ذكر يك مطلب مى‌پردازد سخن از مجازات و هلاكت دردناك چهار قوم از اقوام ستمگر پيشين است كه هشدارى است براى آنها كه از دستورات گذشته سرپيچى مى‌كنند و به مبدأ و معاد ايمان ندارند.

نخست مى‌فرمايد: آيا انسان خبر ندارد كه در كتب پيشين آمده است «كه خداوند قوم عاد نخستين را هلاك كرد»؟! (وَ أَنَّهُ أَهْلَكَ عاداً الْأُولى‌).

توصيف قوم عاد به «الاولى» (نخستين) يا به خاطر قدمت اين قوم است؛ و يا به خاطر آن است كه در تاريخ، دو قوم «عاد» وجود داشته‌اند و قوم معروف كه پيامبرشان حضرت هود (ع) بود همان عاد نخستين است.

(آيه 51)- سپس مى‌افزايد: «و همچنين قوم ثمود را (بر اثر طغيانشان هلاك كرد) و كسى از آنها را باقى نگذارد» (وَ ثَمُودَ فَما أَبْقى‌).

(آيه 52)- سپس در باره قوم نوح مى‌فرمايد: «و نيز قوم نوح را پيش از آنها» هلاك كرد (وَ قَوْمَ نُوحٍ مِنْ قَبْلُ).