رسالت است.

مى‌گويد: «بگو: هر اجر و پاداشى از شما خواستم براى شماست» (قُلْ ما سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ).

«اجر و پاداش من تنها بر خداوند است» (إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ).

من شما را دعوت به تفكر كردم، اكنون بينديشيد، چه چيز سبب شده كه من شما را از عذاب شديد الهى انذار كنم؟ چه سود مادّى از اين كار عائد من مى‌شود؟

من اصولا از شما اجر و پاداشى نخواسته‌ام، و اگر مى‌بينيد من در بعضى از سخنانم كه از سوى پروردگار آورده‌ام به شما گفته‌ام: «من از شما پاداشى نمى‌طلبم جز دوستى خويشاوندانم» (شورى/ 23). اين نيز سودش به خود شما بازگشت مى‌كند چرا كه مودّت ذى القربى بازگشت به مسأله «امامت و ولايت» و «تداوم خط نبوّت» است كه آن نيز براى ادامه هدايت شما ضرورى است.

و در پايان آيه مى‌فرمايد: «و او بر هر چيز شاهد و گواه است» (وَ هُوَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ شَهِيدٌ).

اگر من پاداشم را از او مى‌خواهم به خاطر آن است كه او از همه اعمال و نيات من آگاه است.

(آيه 48)- با توجه به آنچه پيرامون حقانيت دعوت پيامبر صلّى اللّه عليه و اله گفته شد، در اين آيه مى‌گويد: قرآن واقعيتى است انكار ناپذير كه از ناحيه خدا بر قلب پيامبر القا شده است «بگو: پروردگار من حق را مى‌افكند كه او علّام الغيوب است و از تمام اسرار نهان آگاه است» (قُلْ إِنَّ رَبِّي يَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَّامُ الْغُيُوبِ).

منظور افكندن «حق» يعنى كتب آسمانى و وحى الهى بر قلوب انبيا و فرستادگان پروردگار است. و اين بى‌شباهت به حديث معروف (العلم نور يقذفه اللّه فى قلب من يشاء)؛ علم نورى است كه خداوند به دلهاى كسانى كه بخواهد و شايسته ببيند مى‌افكند» نيست.

(آيه 49)- سپس براى تأكيد بيشتر مى‌افزايد: «بگو: حق آمد و باطل (كارى از آن ساخته نيست و) نمى‌تواند آغازگر چيزى باشد و نه تجديد كننده آن» (قُلْ جاءَ