مى‌فرمايد: هدف اين بود «تا خداوند گناهان گذشته و آينده‌اى را كه به تو نسبت مى‌دادند ببخشد (و حقانيت تو را ثابت نموده) و نعمتش را بر تو تمام كند و به راه راست هدايتت فرمايد» (لِيَغْفِرَ لَكَ اللَّهُ ما تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِكَ وَ ما تَأَخَّرَ وَ يُتِمَّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكَ وَ يَهْدِيَكَ صِراطاً مُسْتَقِيماً).

(آيه 3)- «و پيروزى شكست ناپذيرى نصيب تو كند» (وَ يَنْصُرَكَ اللَّهُ نَصْراً عَزِيزاً).

و به اين ترتيب خداوند چهار موهبت عظيم در سايه اين فتح مبين نصيب پيامبرش كرد: مغفرت، تكميل نعمت، هدايت و نصرت.

پاسخ به يك سؤال مهم:

با اين كه پيامبر به حكم مقام عصمت از هر گناهى پاك است منظور از اين جمله چيست؟

براى پى بردن به جامعترين پاسخ، مهم اين است كه ما رابطه «فتح حديبيه» را با مسأله «آمرزش گناه» پيدا كنيم كه كليد اصلى پاسخ به سؤال فوق در آن نهفته است.

با دقت در حوادث و رويدادهاى تاريخى به اين نتيجه مى‌رسيم: هنگامى كه مكتبى راستين ظاهر مى‌شود و قد بر مى‌افرازد، وفاداران به سنن خرافى كه موجوديت خود را در خطر مى‌بينند هر گونه تهمت و نسبت ناروا به آن مى‌بندند.

اگر اين مكتب در مسير پيشرفت خود مواجه به شكست شود، دستاويزى محكم براى اثبات نسبتهاى ناروا به دست مخالفان مى‌افتد، و فرياد مى‌كشند نگفتيم چنين است، نگفتيم چنان است؟

اما هنگامى كه به پيروزى نائل گردد و برنامه‌هاى خود را از بوته آزمايش موفق بيرون آورد، تمام نسبتهاى ناروا نقش بر آب مى‌شود، و تمام «نگفتيم‌ها» به افسوس و ندامت مبدل مى‌گردد و جاى خود را به «ندانستيم‌ها» مى‌دهد! مخصوصا در مورد پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله اين نسبتهاى ناروا و گناهان پندارى بسيار فراوان بود، او را جنگ طلب، آتش افروز، بى‌اعتنا به سنتهاى راستين، غير قابل تفاهم، و مانند آن مى‌شمردند.