نامگذارى سوره به «مؤمن» به خاطر بخشى است كه در باره مؤمن آل فرعون بيان مى‌كند، همان طور كه نامگذارى آن به «غافر» به خاطر آغاز سومين آيه آن است.

فضيلت تلاوت سوره:

از پيامبر صلّى اللّه عليه و اله نقل شده كه فرمود: «الحواميم تاج القرآن؛ سوره‌هاى (هفتگانه) حم تاج قرآن است»! و در حديثى از امام صادق عليه السّلام مى‌خوانيم: «سوره‌هاى حاميم گلهاى قرآن است، خدا را سپاس گوئيد و با حفظ و تلاوت اين سوره‌ها او را شكر گذاريد، هر بنده‌اى كه از خواب برخيزد و سوره‌هاى حاميم بخواند از دهانش (در قيامت) بوى عطر دل انگيزى بهتر از مشك و عنبر خارج مى‌شود، و خداوند خواننده اين سوره‌ها را رحمت مى‌كند و نيز همسايگان و دوستان و آشنايان و تمام ياران نزديك و دور او را مشمول رحمت خويش قرار مى‌دهد، و در قيامت عرش و كرسى و فرشتگان مقرب خدا براى او استغفار مى‌كنند».

روشن است اين فضائل بزرگ پيوندى با آن محتواى برجسته دارد، محتوايى كه هرگاه در زندگى انسان در بعد «اعتقادى» و «عملى» او پياده شود بدون شك مستحق اين فضائل عظيم است، و اگر در اين روايات سخن از تلاوت به ميان آمده، منظور تلاوتى است كه مقدمه‌اى براى ايمان و عمل باشد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

(آيه 1)- در آغاز اين سوره نيز به «حروف مقطعه» برخورد مى‌كنيم كه در اينجا از نوع تازه‌اى از آن است: «حا- ميم» (حم).

در بعضى از روايات دو حرف آغاز اين سوره به نامهاى خدا كه با اين دو حرف آغاز مى‌شود تفسير شده است، چنانكه در حديثى از امام صادق عليه السّلام به «حميد» و «مجيد» تفسير گرديده است.

بعضى نيز «ح» را به نامهايى مانند «حميد» و «حليم» و «حنان» و «م» را به نامهايى مانند «ملك» و «مالك» و «مجيد» تفسير كرده‌اند.

اين احتمال نيز وجود دارد كه «ح» اشاره به «حاكميت» و «م» اشاره به‌