سر بر فرمان او دارند، «مسخر قوانين آفرينش» اويند، تا سر آمد عمرشان به وضع خود ادامه مى‌دهند.

در پايان آيه به عنوان تهديد مشركان در عين گشودن راه بازگشت و لطف و عنايت مى‌فرمايد: «آگاه باشيد كه او قادر و آمرزنده است»! (أَلا هُوَ الْعَزِيزُ الْغَفَّارُ).

به مقتضاى عزت و قدرت بى‌انتهايش هيچ گنهكار و مشركى نمى‌تواند از چنگال عذابش بگريزد، و به مقتضاى غفاريتش پرده بر روى عيوب و گناهان توبه كاران مى‌افكند و آنها را در سايه رحمتش قرار مى‌دهد.

(آيه 6)- همه شما را از نفس واحدى آفريد: باز در اينجا سخن از آيات عظمت آفرينش خداوند و بيان قسمت ديگرى از نعمتهاى گوناگون او در مورد انسانهاست.

نخست از آفرينش انسان سخن مى‌گويد، مى‌فرمايد: «او شما را از يك نفس آفريد، و همسرش را از (باقيمانده گل) او خلق كرد» (خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ ثُمَّ جَعَلَ مِنْها زَوْجَها).

آفرينش همه انسانها از «نفس واحد» اشاره به مسأله آفرينش آدم جد نخستين ماست، كه اين همه افراد بشر با تنوع خلقت، و خلق و خوى متفاوت، و استعدادها و ذوقهاى مختلف، همه به يك ريشه باز مى‌گردد كه آن «آدم» است.

تعبير به‌ «ثُمَّ جَعَلَ مِنْها زَوْجَها» در واقع اشاره به اين است كه خدا آدم را آفريد سپس همسرش را از باقيمانده گل او خلق كرد.

لازم به يادآورى است كه آفرينش همسر آدم از اجزاى وجود خود آدم نبوده بلكه از باقيمانده گل او صورت گرفته است، چنانكه در روايات اسلامى به آن تصريح شده.

بعد از آن به مسأله آفرينش چهار پايان كه از وسائل مهم زندگى انسانهاست- از يك سو براى تغذيه خود از شير و گوشت آنها استفاده مى‌كنند، و از سوى ديگر از پوست و پشم آنها لباس و انواع وسائل زندگى مى‌سازند، و از سوى سوم به عنوان مركب و وسيله حمل و نقل از آنها بهره مى‌گيرند- اشاره كرده، مى‌فرمايد: «و براى‌