عقيده‌اى است كه از متون آيات قرآن مجيد گرفته شده است.

شواهد معاد جسمانى در قرآن مجيد آن قدر زياد است كه بطور يقين مى‌توان گفت: آنها كه معاد را منحصر در روحانى مى‌دانند كمترين مطالعه‌اى در آيات فراوان معاد نكرده‌اند و گر نه جسمانى بودن معاد در آيات قرآن به قدرى روشن است كه جاى هيچ گونه ترديد نيست.

همين آياتى كه در آخر سوره يس خوانديم به وضوح بيانگر اين حقيقت است چرا كه مرد عرب بيابانى تعجبش از اين بود كه اين استخوان پوسيده را كه در دست دارد چه كسى مى‌تواند زنده كند؟

و قرآن با صراحت در پاسخ او مى‌گويد: «بگو: همين استخوان پوسيده را خدايى كه روز نخست آن را ابداع و ايجاد كرد زنده مى‌كند».

تمام تعجب مشركان و مخالفت آنها در مسأله معاد بر سر همين مطلب بود كه: «چگونه وقتى ما خاك شديم و خاكهاى ما در زمين گم شد، دوباره لباس حيات در تن مى‌كنيم؟» (الم سجده/ 10) آنها مى‌گفتند: «چگونه اين مرد به شما وعده مى‌دهد وقتى كه مرديد و خاك شديد بار ديگر به زندگى بازمى‌گرديد». (مؤمنون/ 35) آنها به قدرى از اين مسأله تعجب مى‌كردند كه اظهار آن را نشانه جنون و يا دروغ بر خدا مى‌پنداشتند.

كافران گفتند: «مردى را به شما نشان دهيم كه به شما خبر مى‌دهد هنگامى كه كاملا خاك و پراكنده شديد ديگر بار آفرينش جديدى مى‌يابيد». (سبأ/ 7 و 8) به همين دليل عموما استدلالات قرآن در باره امكان معاد بر محور همين معاد جسمانى دور مى‌زند، و بيانات ششگانه‌اى كه در فصل قبل گذشت همه شاهد و گواه اين مدعاست.

بعلاوه قرآن كرارا خاطر نشان مى‌كند كه شما در قيامت از قبرها خارج مى‌شويد (يس/ 51- قمر/ 7) قبرها مربوط به معاد جسمانى است.

داستان مرغهاى چهار گانه ابراهيم، و همچنين داستان عزير و زنده شدن او