تبديل سيئات به حسنات:

در اينجا چند تفسير است كه همه مى‌تواند قابل قبول باشد:

1- هنگامى كه انسان توبه مى‌كند و ايمان به خدا مى‌آورد، سيئات اعمالش در آينده تبديل به حسنات مى‌شود، اگر در گذشته مرتكب قتل نفس مى‌شد در آينده دفاع از مظلومان و مبارزه با ظالمان را جاى آن مى‌گذارد.

2- ديگر اين كه خداوند به لطف و كرم و فضل و انعامش بعد از توبه كردن سيئات اعمال او را محو مى‌كند، و به جاى آن حسنات مى‌نشاند.

3- سومين تفسير اين كه منظور از سيئات آثار سوئى است كه از آن بر روح و جان انسان نشسته، هنگامى كه توبه كند و ايمان آورد آن آثار سوء از روح و جانش بر چيده مى‌شود، و تبديل به آثار خير مى‌گردد.

(آيه 71)- اين آيه در حقيقت چگونگى توبه صحيح را تشريح كرده، مى‌گويد: «و كسى كه توبه كند و عمل صالح انجام دهد، بسوى خدا بازگشت مى‌كند» و پاداش خود را از او مى‌گيرد (وَ مَنْ تابَ وَ عَمِلَ صالِحاً فَإِنَّهُ يَتُوبُ إِلَى اللَّهِ مَتاباً).

يعنى، توبه و ترك گناه بايد تنها به خاطر زشتى گناه نباشد بلكه علاوه بر آن انگيزه‌اش خلوص نيت و باز گشت به سوى پروردگار باشد.

(آيه 72)- نهمين صفت برجسته عباد الرّحمن احترام و حفظ حقوق ديگران است «آنها كسانى هستند كه هرگز شهادت به باطل نمى‌دهند» (وَ الَّذِينَ لا يَشْهَدُونَ الزُّورَ). و در مجالس باطل نيز حضور پيدا نمى‌كنند.

به اين ترتيب عباد الرحمن و بندگان خاص خدا نه شهادت به دروغ مى‌دهند، و نه در مجالس لهو و باطل و گناه حضور مى‌يابند، چرا كه حضور در اين مجالس علاوه بر امضاى گناه، مقدمه آلودگى قلب و روح است.

سپس در ذيل آيه به دهمين صفت برجسته آنان كه داشتن هدف مثبت در زندگى است اشاره كرده، مى‌گويد: «و آنها هنگامى كه با لغو و بيهودگى بر خورد كنند، بزرگوارانه از كنار آن مى‌گذرند» (وَ إِذا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا كِراماً).