كه از ميان توده‌هاى جمعيت محروم بر مى‌خيزند خود آزمايش بزرگى است، چرا كه گروهى ابا دارند زير بار همنوع خود بروند بخصوص كسى كه از نظر امكانات مادى و يا سن و سال در سطح پايينى قرار داشته باشد.

و به دنبال اين سخن، همگان را مورد خطاب قرار داده و سؤال مى‌كند: «آيا صبر و شكيبايى پيشه مى‌كنيد»؟ (أَ تَصْبِرُونَ). چرا كه مهمترين ركن پيروزى در تمام اين آزمايشها صبر و استقامت و پايمردى است.

و در پايان آيه به عنوان يك هشدار مى‌فرمايد: «پروردگار تو همواره بصير و بينا بوده و هست» (وَ كانَ رَبُّكَ بَصِيراً).

مبادا تصور كنيد چيزى از رفتار شما در برابر آزمونهاى الهى از ديده بينا و موشكاف علم خداوند مكتوم و پنهان مى‌ماند، او همه را دقيقا مى‌داند و مى‌بيند.

آغاز جزء نوزدهم قرآن مجيد

ادامه سوره فرقان‌

(آيه 21)- ادعاهاى بزرگ: در اينجا دو قسمت ديگر از بهانه‌هاى مشركان را مطرح كرده، چنين پاسخ مى‌دهد.

نخست مى‌فرمايد: «آنها كه اميدى به لقاى ما ندارند (و رستاخيز را انكار مى‌كنند)، مى‌گويند: چرا فرشتگان بر ما نازل نمى‌شوند، و يا پروردگارمان را با چشم خود نمى‌بينيم» (وَ قالَ الَّذِينَ لا يَرْجُونَ لِقاءَنا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْنَا الْمَلائِكَةُ أَوْ نَرى‌ رَبَّنا).

اين قابل قبول نيست كه پيك وحى تنها بر او نازل شود و ما او را نبينيم! بهترين دليل براى اين كه اين سخنان را به خاطر تحقيق پيرامون نبوت پيامبر نمى‌گفتند اين است كه تقاضاى مشاهده پروردگار كردند و او را تا سر حد يك جسم قابل رؤيت تنزل دادند، همان تقاضاى بى‌اساسى كه مجرمان بنى اسرائيل نيز داشتند، و پاسخ قاطع آن را شنيدند كه شرح آن در سوره اعراف آيه 143 آمده است.

لذا قرآن در پاسخ اين تقاضاها مى‌گويد: «آنها در مورد خود تكبر ورزيدند