چرا كه خداوند مواهبى در اختيار او گذارده كه هيچ چيز با آن برابرى نمى‌كند مى‌گويد: «و ما به تو سوره حمد و قرآن عظيم داديم»! (وَ لَقَدْ آتَيْناكَ سَبْعاً مِنَ الْمَثانِي وَ الْقُرْآنَ الْعَظِيمَ).

خداوند به پيامبرش اين واقعيت را بازگو مى‌كند كه تو داراى چنين سرمايه عظيمى هستى، سرمايه‌اى همچون قرآن به عظمت تمام عالم هستى، مخصوصا سوره حمد كه چنان محتوايش عالى است كه در يك لحظه كوتاه انسان را به خدا پيوند داده و روح او را در آستانش به تعظيم و تسليم و راز و نياز وا مى‌دارد.

(آيه 88)- و به دنبال بيان اين موهبت بزرگ چهار دستور مهم به پيامبر صلّى اللّه عليه و آله مى‌دهد، نخست مى‌گويد: «هرگز چشم خود را به نعمتهاى مادّى كه به گروههايى از آنها [كفار] داده‌ايم ميفكن» (لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلى‌ ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ).

اين نعمتهاى مادى نه پايدارند، نه خالى از دردسر، حتى در بهترين حالاتش نگاهدارى آن سخت مشكل است.

سپس اضافه مى‌كند: «و هرگز (به خاطر اين مال و ثروت و نعمتهاى مادى كه در دست آنهاست) غمگين مباش» (وَ لا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ).

در حديثى از پيامبر صلّى اللّه عليه و آله مى‌خوانيم: «كسى كه چشم خود را به آنچه در دست ديگران است بدوزد، هميشه اندوهگين و غمناك خواهد بود و هرگز آتش خشم در دل او فرو نمى‌نشيند».

دستور سومى كه به پيامبر مى‌دهد در زمينه تواضع و فروتنى و نرمش در برابر مؤمنان است مى‌فرمايد: «و بال (عطوفت) خود را براى مؤمنين فرود آر»! (وَ اخْفِضْ جَناحَكَ لِلْمُؤْمِنِينَ).

اين تعبير كنايه زيبايى از تواضع و محبت و ملاطفت است همانگونه كه پرندگان به هنگامى كه مى‌خواهند نسبت به جوجه‌هاى خود اظهار محبت كنند آنها را زير بال و پر خود مى‌گيرند، و هيجان انگيزترين صحنه عاطفى را مجسم مى‌سازند، آنها را در مقابل حوادث و دشمنان حفظ مى‌كنند.

(آيه 89)- سر انجام دستور چهارم را به پيامبر صلّى اللّه عليه و آله مى‌دهد و مى‌گويد: در برابر