و سر انجام دست مردم را مى‌گيرد و به اعماق تاريخ مى‌كشاند و سرگذشت دردناك اقوام ياغى و سركش گذشته را نشان مى‌دهد.

بنابراين سوره رعد، از عقايد و ايمان شروع مى‌شود، و به اعمال و برنامه‌هاى انسان سازى پايان مى‌يابد.

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم به نام خداوند بخشنده بخشايشگر

(آيه 1)- بار ديگر به حروف مقطعه برخورد مى‌كنيم، منتها اين سوره تنها سوره‌اى است كه در آغاز «الف، لام، ميم، راء» (المر) ديده مى‌شود.

محتمل است اين تركيب اشاره به اين باشد كه محتواى سوره «رعد» جامع محتواى هر دو گروه از سوره‌هايى است كه با «الم» و «الر» آغاز مى‌شود.

به هر حال نخستين آيه اين سوره از عظمت قرآن سخن مى‌گويد: «اينها آيات كتاب بزرگ آسمانى است» (تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ).

«و آنچه از پروردگارت بر تو نازل شده است حق است» (وَ الَّذِي أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ الْحَقُّ).

و جاى هيچ گونه شك و ترديد در آن ديده نمى‌شود، چرا كه بيان كننده حقايق عينى جهان آفرينش و روابط آن با انسانها مى‌باشد.

«ولى بيشتر مردم ايمان نمى‌آورند» (وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يُؤْمِنُونَ).

(آيه 2)- نشانه‌هاى خدا در آسمان و زمين و جهان گياهان: بعد از بيان حروف مقطعه، به تشريح قسمت مهمى از دلائل توحيد و نشانه‌هاى خدا در جهان آفرينش مى‌پردازد، و چه زيبا مى‌گويد: «خدا همان كسى است كه آسمانها را چنانكه مى‌بينيد بدون ستون برپا داشت» يا آنها را «با ستونهاى نامرئى برافراشت» (اللَّهُ الَّذِي رَفَعَ السَّماواتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَها).

اين آيه پرده از روى يك حقيقت علمى برداشته كه در زمان نزول آيات، بر كسى آشكار نبود، چرا كه در آن زمان «هيئت بطلميوس» بر محافل علمى جهان و بر افكار مردم حكومت مى‌كرد، و طبق آن آسمانها به صورت كراتى تو در تو همانند