اهل بيت عليهم السّلام حجّ را به سه قسم تقسيم كرده‌اند: حجّ تمتع، حجّ قران و افراد.

حجّ تمتع مخصوص كسانى است كه فاصله آنها از مكه 48 ميل يا بيشتر باشد (حدود 86 كيلومتر) و حجّ قران و افراد، مربوط به كسانى است كه در كمتر از اين فاصله زندگى مى‌كنند.

در حجّ تمتع، نخست عمره را بجا مى‌آورند، سپس از احرام بيرون مى‌آيند، بعدا مراسم حجّ را در ايام مخصوصش انجام مى‌دهند، ولى در حجّ قران و افراد، اول مراسم حجّ بجا مى‌آورده مى‌شود، و بعد از پايان آن مراسم عمره، با اين تفاوت كه در حجّ قران، قربانى به همراه مى‌آورند و در حجّ افراد اين قربانى نيست.

(آيه 197)- قرآن در اين آيه احكام حجّ را تعقيب مى‌كند و دستورات جديدى مى‌دهد.

1- نخست مى‌فرمايد: «حجّ در ماههاى معينى است» (الْحَجُّ أَشْهُرٌ مَعْلُوماتٌ). منظور از اين ماهها، ماههاى شوال، ذى القعده و ذى الحجه است.

2- سپس به دستور ديگرى، در مورد كسانى كه با احرام بستن شروع به مناسك حجّ مى‌كنند، اشاره كرده مى‌فرمايد: «آنها كه حجّ را بر خود فرض كرده‌اند (و احرام بسته‌اند بايد بدانند) در حجّ آميزش جنسى، و گناه و جدال نيست» (فَمَنْ فَرَضَ فِيهِنَّ الْحَجَّ فَلا رَفَثَ وَ لا فُسُوقَ وَ لا جِدالَ فِي الْحَجِّ).

به اين ترتيب محيط حجّ بايد از تمتعات جنسى و همچنين گناهان و گفتگوهاى بى‌فايده و جر و بحثها و كشمكشهاى بيهوده پاك باشد، زيرا محيطى است كه روح انسان بايد از آن نيرو بگيرد و يكباره از جهان ماده جدا شود، و به عالم ماوراء ماده راه يابد، و در عين حال رشته الفت و اتحاد و اتفاق و برادرى در ميان مسلمانان محكم گردد و هر كارى كه با اين امور منافات دارد ممنوع است.

3- در مرحله بعد به مسائل معنوى حجّ، و آنچه مربوط به اخلاص است اشاره كرده، مى‌فرمايد: «آنچه را از كارهاى خير انجام مى‌دهيد خدا مى‌داند» (وَ ما تَفْعَلُوا مِنْ خَيْرٍ يَعْلَمْهُ اللَّهُ).

و اين بسيار لذتبخش است كه اعمال خير در محضر او انجام مى‌شود.