اگر تنها يك روايت ضعيف داشته باشيم كه مشهور فقها به آن عمل كرده باشند، آن روايت پذيرفته مى‌شود، تا چه رسد به اين كه روايات متعدّد و زيادى باشد.

نتيجه اين كه روايات مذكور از نظر سند مشكلى ندارد.

و امّا از نظر دلالت: از اين جهت چند مشكل مهم وجود دارد.

مشكل اوّل: اگر فرار از ربا، به اين سادگى باشد، چرا معاريف و چهره‌هاى برجسته اصحاب ائمّه، اين روايات را نقل نكرده‌اند؟ افرادى مانند زرارة، ابان بن تغلب، ابو بصير، هشام بن سالم و مانند آنها؛ بلكه همه اين روايات را اصحاب درجه سوم و چهارم ائمّه نقل كرده‌اند، در حالى كه مسئله مورد ابتلاى مردم بوده و قطعا مردم مسلمان از آن سؤال مى‌كردند.

اين مطلب، علامت سؤالى است كه ما را نسبت به محتواى اين روايات، دچار شكّ و ترديد مى‌كند!

دومين مشكل: مشكل دوم اين احاديث اين است كه مخالف قرآن، و روايات معروف و معتبر ائمّه هدى عليه السّلام است كه به ما دستور داده‌اند كه هر روايتى را كه با كتاب اللّه مخالف بود، آن را نپذيريد كه از ما نيست. [1]

توضيح اين كه: در قرآن مجيد آيات فراوانى در مذمّت ربا آمده است كه هر كدام تعبيرات شديدى در مورد اين بلاى اقتصادى و اجتماعى و اخلاقى دارد.

[1]. اين روايات به صورت مشروح، در كتاب وسائل الشّيعه، جلد 18، ابواب صفات القاضى، باب 9، آمده است.