براى اظهار ندارد، به منظور حفظ آبروى آنها و خلوص بيشتر به طور مخفى انفاق كنند، و در آنجا كه پاى مصالح ديگرى (همانند تعظيم شعائر مذهبى و تشويق و ترغيب دگران) در كار باشد، و موجب هتك احترام مسلمانى نگردد، آشكار انفاق كنند.

خداوند به چنين افرادى مژده اجر و پاداش شايسته مى‌دهد، مى‌فرمايد:

«فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبّهِمْ وَلَاخَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَاهُمْ يَحْزَنُونَ؛ اجر و پاداش آنها در نزد خداست، و براى آنها وحشت و خوف و اندوه نيست.»

مى‌دانيم انسان چون براى ادامه و اداره زندگى خويش خودرا بى‌نياز از مال و ثروت نمى‌داند، معمولًا هنگامى‌كه آن را از دست مى‌دهد نسبت به گذشته اندوهناك مى‌گردد و براى آينده خود نيز نگران مى‌شود، زيرا نمى‌داند در آينده وضع او چگونه خواهد بود.

همين امر در بسيارى از مواقع مانع انفاق است، مگر آنها كه از يك سو به وعده‌هاى الهى ايمان داشته باشند، و از سوى ديگر آثار اجتماعى انفاق را بدانند؛ چنين افرادى از انفاق در راه خدا، نه خوف و وحشتى از آينده دارند و نه به سبب از دست دادن قسمتى از ثروت خود اندوهگين مى‌شوند، زيرا مى‌دانند در مقابل چيزى كه از دست داده‌اند، بيشتر از آن از فضل پروردگار و از بركات فردى و اجتماعى و اخلاقى آن، در اين جهان و آن جهان بهره‌مند خواهند شد.