و بيشتر غزوات‌ [1] زمان پيامبر صلى الله عليه و آله نيز به آن باز مى‌گردد.

قرآن با صراحت مى‌فرمايد:

«اذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِانَّهُمْ ظُلِمُوا وَ انَّ اللَّهَ عَلى نَصْرِهِم لَقَدِيرٌ* الَّذِينَ أُخرِجُوا مِن دِيَارِهِم بِغَيرِ حَقٍّ الَّا ان يَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ وَ لَولَا دَفعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعضَهُم بِبَعضٍ لَّهدِّمَتْ صَوَامِعُ بِيَعٌ وَ صَلَوَاتٌ وَ مَسَاجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسمُ اللَّهِ كَثِيراً؛ به كسانى كه در معرض ستم و هجوم واقع شوند اجازه داده شده كه از خود دفاع كنند، و خداوند قادر است آنها را پيروز كند، آنها كه از وطنشان بدون حق بيرون رانده شده‌اند، و تنها گناه آنها اين بود كه مى‌گفتند پروردگار ما خداست و اگر خداوند جمعى از مردم (متجاوز) را به وسيله مردم (صالح) دفع نكند، صومعه‌هاى رهبانان و معابد نصارى و كنايس يهود و مساجدى كه نام خدا در آن برده مى‌شود (به وسيله عناصر متجاوز) ويران خواهد شد». [2]

و به اين ترتيب به هنگامى كه حاكميّت ملّى جامعه اسلامى، و استقلال و كيان آنها در برابر دشمنان، به خطر بيفتد، موظّفند بپاخاسته و تا آخرين نفس از خود دفاع كنند.

جالب توجّه اين‌كه در اين آيه دفاع از تمام معابد، يكسان مطرح گرديده است و اين خود نشانه ديگرى از روح صلح‌طلبى واقعى اسلام است. ولى بايد توجه داشت كه اسلام هرگز با بت‌پرستى و بت خانه چنين معامله‌اى را نكرده است، نه بت‌پرستى را دين مى‌داند؛ و نه بت خانه را يك معبد، بلكه آن را نوعى. خرافه، گمراهى، انحطاط فكرى و

[1]. جنگهايى كه پيامبر شخصاً فرماندهى آنها را بر عهده داشت.

[2]. سوره حج، آيه 39 و 40.