روابط مسلمانان با ساير ملل‌

در اين جا نيز اسلام دستورهاى دو جانبه‌اى دارد: از يكسو: براى حفظ استقلال و اصالت جامعه اسلامى ترتيبى اتخاذنموده كه از هضم شدن مسلمانان در جوامع غير اسلامى و يا نفوذديگران در شئون حياتى آنها مصون بمانند، و به همين جهت به‌مسلمانان دستور مى‌دهد كه غير مسلمانان را تكيه‌گاه و محرم اسرارخودتان قرار ندهيد:

«لَاتَتَّخِذُوا بِطَانَةً مِّنْ دُونِكُمْ لَايَأْلُونَكُمْ خَبَالًا؛ اسرارتان را در اختيار بيگانگان نگذاريد چرا آنها از هر شر و فسادى درباره شما فرو گذارى نخواهند كرد! [1]

و نيز دستور مى‌دهد با آنها كه از در دشمنى در آمده‌اند طرح دوستى نريزيد، مگر اين‌كه در وضع خود تجديدنظر كرده و دست از خصومت باز دارند.

قرآن مجيد مى‌فرمايد:

«لَّاتَجِدُ قَوْماً يُؤمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَآدُّونَ مَنْ حَآدَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ» «هرگز نمى‌بينى كسانى كه ايمان به خدا و روز رستاخيز دارند طرح دوستى با دشمنان خدا و پيامبر بريزند».. [2]

از سوى ديگر: براى اين‌كه جوامع اسلامى بتوانند به صورت‌ «يك واحد پر قدرت و فعّال جهانى» زندگى كنند و از جنبه‌هاى مثبت ديگران با احترام متقابل و شرايط صحيح بهره ببرند، اجازه مى‌دهد كه با همه‌ «اهل‌

[1]. سوره آل عمران، آيه 118.

[2]. سوره مجادله، آيه 22.