2- معاد رستاخيز

تصوّر اين‌كه انسان با مرگ همه چيز خود را از دست داده و به كلى محو و نابود شود، نه تنها وحشتناك است، بلكه عجيب و غير منطقى هم به نظر مى‌رسد. به خصوص پس از قبول اصل توحيد و خداشناسى، چنين امرى نادرست و نامفهوم است.

آيا تمامى قوانين پيچيده رشد و تكامل انسان، براى اين است كه موجودات ساده و بى‌ارزش تك‌ياخته‌اى را به انسان متفكّر و عاقل تبديل‌كرده و، سپس اين جامعه انسانى را از هم متلاشى و معدوم سازد تا تمام آثار حيات و تمدّن محو و نابود گردد؟!

به راستى اين موضوع باور كردنى و عاقلانه نبوده، و با علم، حكمت و تدبير آفريدگار، سازگار نمى‌باشد، و مانند اين است كه شخصى هوس بازى كارخانه عظيمى را با دقّت، ظرافت و عظمت هرچه بيشتر ساخته و، سپس با چند ديناميت آن را منفجر و از هم متلاشى سازد.

آيا منطقى‌تر نيست كه قبول كنيم زندگى و بقا به صورت ديگرى‌