در بحث پيش، اين مطلب را اثبات كرديم كه: نخستين عيب بزرگ اين عقيده، مخالفت صريح آن «با قانون تكامل در جهان زندگى و حيات» و «ارتجاعى بودن» آن است.

چگونه ما مى‌توانيم معتقد باشيم كه خداوند ارواح را پس از يك سير تكاملى- ولو نسبى- به حال اوّل بازمى‌گرداند، و مجدّداً روح يك انسان چهل ساله را (مثلًا) در درون جنينى قرار داده، و باز او را در همان مراحل كودكى سير مى‌دهد، يك سير كاملًا تكرارى و بى‌حاصل، تا اين كه پس از مدّتها دوباره به جاى اوّل برسد.

هركس مى‌فهمد كه اين برنامه يك برنامه عاقلانه نيست، بلكه برنامه‌هاى تكاملى جديد همواره بايد از نقطه ختم برنامه‌هاى قبلى شروع گردد نه از نقطه شروع آن! (دقّت كنيد!)

اكنون به سراغ دلائل عقلى ديگر برويم:

هيچ روحى به درد بدن ديگرى نمى‌خورد

بر خلاف آنچه بعضى خيال مى‌كنند، روح آدمى در آغاز يك موجود كامل و ساخته و پرداخته نيست، بلكه مراحل‌