دانشمندان و مورّخان معتقدند كه زادگاه اصلى اين عقيده، «هند» و «چين» بوده است، و ريشه آن در اديان باستانى آنها وجود داشته و هم‌اكنون نيز موجود است؛ سپس از آنجا به ميان اقوام و ملل ديگر نفوذ نموده است و به گفته‌ «شهرستانى» نويسنده‌ «ملل و نحل» اين عقيده در غالب اقوام، كم و بيش رخنه كرده است.

احترامى كه هم‌اكنون هندوها براى حيوانات قائل هستند تا حدودى مربوط به همين عقيده است.

ذكر اين نكته نيز لازم است كه بطور مسلّم در ميان فرق اسلامى هيچيك به تناسخ معتقد نيستند؛ زيرا همانطور كه خواهيم ديد، بازگشت روح به زندگى جديد در اين جهان با متون آيات قرآن مجيد ابداً سازگار نيست.

فقط دسته كوچكى به عنوان‌ «تناسخيّه» در ميان فرق اسلامى ديده مى‌شوند كه در گذشته وجود داشته‌اند ولى امروز تنها نامى از آنها در كتب «ملل و نحل» باقى مانده است.

امّا عقيده مزبور امروز درميان محافل روحى اروپا طرفدارانى پيدا كرده كه با سماجت مخصوصى از آن دفاع مى‌كنند. عدّه‌اى هم چشم وگوش بسته درمحيط ما به دنبال آنها افتاده‌اند؛ بدون اين كه توجّه به لوازم فاسد اين عقيده داشته باشند.