نيازى به فرضيّه‌هاى نادرست نيست.

عجيب اين است كه نويسنده مزبور با تصريح به اين كه اين حوادث يك نوع‌ كيفر و پاداش‌ است، و با تصريحى كه در شماره‌هاى گذشته كرده (از جمله در شماره 1461) آن‌جا كه مى‌گويد: «شما اى پدران و مادران! بدانيد تبعيض قائل شدن ميان فرزندان گناهى است بزرگ كه كيفرش دامن‌گيرتان خواهد شد؛ چه در اين دنيا، و چه پس از مرگ در عالم ارواح‌ و حتّى در زندگى آينده‌تان كه به اين جهان برمى‌گرديد.»

مى‌گويد: چرا «آقاى مكارم» مطلب زير را به من نسبت داده:

«روح پس از جدائى از بدن، اگر نيازمند تكامل باشد، به بدن انسان ديگرى برمى‌گردد و دوره جديدى از زندگى را شروع مى‌كند. گاهى اين دوره جديد زندگى، آميخته به رنجها و ناراحتى‌هاست تا اعمال بد گذشته را جبران كند و گاهى آميخته با شادكاميها، تا جبران محروميّت‌هاى گذشته گردد.»

سپس مى‌گويد: «من كدام مطلبى را نوشته‌ام كه يك در هزار! با اين حرف غلط كه شما به من نسبت داده‌ايد، تناسب داشته باشد ... اين عمل شما كارى است كه عرف و شرع و قانون، اسمش را گذاشته است جعل. بله جعل!!» (شماره 1497)