پياده شود و صورت بر خاك نهد، و اگر از ترس انگشت نما شدن نتواند پياده شود صورت بر قربوس زين بگذارد. (قربوس قسمت برآمدگى جلو زين است) و اگر آن را هم نتواند انجام دهد صورت بر كف دست بگذارد و شكر خدا را بجا آورد. [1]

3- در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم كه به يكى از يارانش به نام ابوبصير فرمود: گاه مى‌شود كه يكى از شما ظرفى از آب مى‌نوشد، و خداوند به خاطر آن او را اهل بهشت مى‌كند، سپس در شرح اين كلام فرمود: نخست ظرف آب را مى‌گيرد، و هنگامى كه مى‌خواهد بر لب بگذارد بِسْمِ اللّه مى‌گويد كمى مى‌نوشد و هنوز سيراب نشده آن را از لب بر مى‌دارد و شكر خدا مى‌گويد، بار دوم مى‌نوشد، سپس ظرف را از لب برمى‌دارد و شكر خدا مى‌گويد و براى سوّمين بار نيز همين كار را تكرار مى‌كند «فَيُوجِبُ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ لَهُ بِها الْجَنَّةَ؛ خداوند به بركت آن او را اهل بهشت مى‌كند». [2]

چگونه بايد شكر كرد؟

در تعريف شكر گفتيم كه شكرگزارى همان قدردانى از نعمت است، خواه در عمل باشد يا به وسيله زبان و يا به قلب، و كفران و ناسپاسى نعمت، بى‌اعتنائى به نعمت‌ها، تحقير و تضييع آنها است و عدم توجه به صاحب نعمت.

و مهمترين بخش شكرگزارى همان شكر عملى است، چه بسيارند كسانى كه با زبان شكر خدا مى‌گويند، ولى در عمل كفران مى‌كنند.

كسانى كه اسراف و تبذير مى‌كنند، و يا بخيل هستند، يا نعمت‌هاى الهى را وسيله فخر فروشى بر ديگران قرار مى‌دهند، يا بر اثر نعمت مست مى‌شوند و طغيان مى‌كنند، همه آنها ناسپاسند، و در طريق كفران نعمت گام بر مى‌دارند، به عكس آنها كه نعمت‌هاى الهى را كتمان نمى‌كنند، و آشكار و پنهان انفاق مى‌نمايند و با گسترش نعمت، تواضع آنها در مقابل خالق و خلق بيشتر مى‌شود و سعى دارند نعمت‌ها همه در جاى خود مصرف شود، و چيزى از آن ضايع نگردد، آنها بندگان شكرگزارى هستند و شايسته فزونى نعمت.

[1]. همان، حديث 25.

[2]. همان، صفحه 96، حديث 16.