نشناس، حسود و كينه توز مى‌پندارند، ولى هرگاه در اجتماع ظاهر شوند، و دوستان خوبى براى خود برگزينند، به زودى مى‌فهمند كه همه اين توقعات باطل بوده است.

4- غافل ماندن از عيوب خويش. انسان به خاطر حب ذات معمولًا عيوب خود را نمى‌بيند، بلكه گاه عيوب خود را، صفات برجسته و نقطه‌هاى قوّت مى‌پندارد، چرا كه انسان هميشه بايد عيوب خود را در آيينه قضاوت ديگران تماشا كند، و ببينند افراد بى‌طرف و بى‌نظر درباره او چه مى‌گويند و چه انتقاد و ايرادى دارند، حتى گاهى انسان عيوب خود را در آيينه فكر بدخواهانش بهتر مى‌تواند ببيند، چرا كه در صدد عيب جويى هستند، و مو به مو شرح مى‌دهند؛ ولى افراد منزوى و گوشه گير از چنين آئينه‌اى محرومند.

5- دور ماندن و محروم ماندن از تجربيات ديگران- فكر و نيروى هر انسانى محدود است و تنها بخش‌هاى كوچكى از زندگى را مى‌تواند تجربه كند. ولى اگر با ديگران مخصوصاً افراد صاحب نظر در تماس باشد، دريايى از علم و دانش و تجربه و آزمون در اختيار قرار مى‌گيرد، كه مى‌تواند همه خواسته‌هاى خود را در آن بيابد، و مشكلات را به كمك اين علوم و تجربه‌ها حل نمايد.

يكى از اسرار پيشرفت سريع علم در زمان ما، تشكيل كنگره‌ها، انجمن‌ها، و به اصطلاح همايش‌ها است كه از مناطق مختلف يك كشور يا از نقاط مختلف دنيا در هر سال، و گاه در هر ماه جمع مى‌شوند و در اين گردهمايى‌ها، فرآورده‌هاى علمى و تجربيات خود را به يكديگر منتقل مى‌سازند، و گاه رسانه‌هاى عمومى جانشين اين گردهمايى‌ها مى‌شود.

در يك سخن بركات و آثار و نتايج اجتماع گرايى بيش از آن است كه بتوان در اين مختصر بيان كرد، و آنچه گفتيم گوشه‌اى از آن بود، و همچنين زيان‌هاى انزواطلبى و گوشه‌گيرى فراتر از اينها است.