رازدارى و افشاء سرّ

اين مسأله در حقيقت بحث‌هاى گذشته را تكميل مى‌كند، يا به تعبير ديگر مى‌توان رازدارى و افشاء سرّ را به عنوان يك فضيلت و رذيله اخلاقى به طور مستقل مورد توجه قرار داد و مى‌توان آن را از شاخه‌هاى مسأله تجسّس درباره اسرار ديگران به حساب آورد.

به هر حال در تعريف رازدارى چنين مى‌توان گفت، بسيارى از مردم رازهايى اعم از خوب و بد دارند كه اگر افشا شود زيان مى‌بينند. مثلًا شخص آبرومندى بر اثر وسوسه‌هاى شيطان مرتكب گناه بزرگ مخفيانه‌اى شده، و فرد يا افراد خاصى به عللى از آن آگاه شده‌اند اگر اين راز بر ملا شود شخصيت اجتماعى او سقوط مى‌كند، لذا از آن چند نفر خواهش مى‌كند راز او را مستور دارند.

با اين كه كار خيرى از او سرزده كه اگر فاش شود و مردم به مقامات عالى او پى برند ممكن است بر سر زبان‌ها بيفتد و از او تعريف و تمجيد كنند و قصد خالص او مشوب شود، و يا گرفتار عجب و غرور گردد، لذا از فرد يا افرادى كه از آن باخبر شده‌اند، تقاضا مى‌كند راز او را مكتوم دارند.

با اين كه اقدام به يك كار مهم اقتصادى كرده كه اگر رقيبان؛ باخبر شوند منافع مادى او به خطر مى‌افتد، از كسانى كه آگاه شده‌اند تقاضا مى‌كند راز او را مكتوم دارند.

بنابراين مسأله رازدارى تنها مربوط به گناهان و رذائل اخلاقى نيست بلكه گاهى مربوط به فضائل معنوى يا منافع مهم و مثبت مادى است، و در يك كلمه رازدارى مربوط به اسرارى است كه فاش شدن آن سبب ضرر و زيان صاحب آن مى‌شود.

خواه مربوط به شخص خاصى باشد و يا مربوط به جامعه اسلامى باشد و صاحبان راز در واقع مردمند.

در آيات قرآن مجيد، چيزى كه صريحاً دلالت بر لزوم رازدارى و زشتى افشاء سرّ باشد نيافتيم، البته تعبير به سرّ در قرآن مجيد فراوان است ولى هيچ كدام مربوط به بحث ما نيست بلكه غالباً از آگاهى خداوند به همه اسرار و رازها خبر مى‌دهد. و به‌