نام کتاب : اخلاق در قرآن نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 3 صفحه : 304
مىشناختند، و عنوان «حليم» و «رشيد» را براى او معترف بودند، اما همين كه
براى اصلاح فساد عقيدتى و فساد مالى آنها قيام كرد، به مخالفت با او برخاستند.
***
از مجموع آيات فوق دو نكته كاملًا
روشن مىشود، نخست اين كه نمّامى و سعايت و سخن چينى و ايجاد اختلاف در ميان
انسانها، يكى از بزرگترين گناهان و نكوهيدهترين صفات است. و ديگر اين كه اصلاح
در ميان مردم يكى از وظايف مهم الهى و انسانى است كه با هيچ عذرى نمىتوان آن را ترك
گفت.
***
سخن چينى (نميمه) در روايات اسلامى
با توجه به اين كه سخن چينى از بدترين پديدههاى شوم اجتماعى است كه جامعه را
به هم مىريزد، و سرچشمه مفاسد بىشمار و حتى خونريزى مىشود، در احاديث اسلامى
مؤكداً از آن نهى شده و روايات تكان دهندهاى پيرامون آن وارد شده است از جمله:
1- در حديثى از رسول خدا صلى الله عليه و آله مىخوانيم كه از ياران خود
پرسيد: «الا انَبِّئُكُمْ بِشِرارِكُمْ؛ آيا شما را از بدترين افراد آگاه سازم؟ عرض كردند آرى اى
رسول خدا!» فرمود:
«الْمَشَّائُونَ
بِالَنمِيمَةِ وَ الْمُفَرِّقُونَ بَيْنَ الْاحِبَّةِ الْباغُونَ لِلْبُراءِ
الْمَعايِبِ؛ آنها كسانى هستند كه براى سخن چينى تلاش
مىكنند، و بين دوستان جدايى مىافكنند و بر افراد پاك عيبجوئى مىكنند».[1]
نميمه در اصل به معنى صداى كوتاه و آهستهاى است كه از حركت چيزى يا از برخورد
پاى انسان به زمين هنگام راه رفتن بر مىخيزد و از آنجا كه افراد سخنچين، معمولًا
سخنان خود را آهسته و در گوشى به اين و آن مىرسانند، تا به