اين تعبير نشان مى‌دهد كه وفاى به عهد از نظر اسلام و قرآن آنقدر اهميت دارد كه همرديف ايمان به خدا و نماز و زكات است.

با توجه به اينكه ماده اصلى‌ «وفا» اين است كه چيزى به حد كمال و تمام برسد، هنگامى كه كسى به عهد و پيمان خود عمل كند اين واژه درباره او به كار مى‌رود و «وَفى بِعَهْدِه» يا «اوُفى بِعَهْدِه» گفته مى‌شود (بنابراين ثلاثى مجرد و مزيد اين واژه هر دو يك معنى مى‌دهد).

واژه‌ «عهد» در اصل به معنى‌ «سركشيدن» و «پاسدارى» از چيزى است و به همين دليل به قراردادهائى كه بايد آنها را حفظ كرد و دقيقاً رعايت نمود عهد گفته مى‌شود.

اين نكته نيز حائز اهميت است كه قرآن هيچ قيد و شرطى براى وجوب وفاى به عهد در اين آيه قائل نشده است، بنابراين هم عهدهاى الهى را شامل مى‌شود و هم عهد و پيمانهاى مردمى را، خواه در برابر مسلمانان باشد يا غير مسلمانان يعنى مادام كه آنها به عهد و پيمان خود پايبند باشند مسلمين نيز بايد عهد و پيمانهائى كه با آنان دارند رعايت كنند.

در دومين آيه كه در شرح صفات مؤمنان راستين آمده است و با «قد افلح المؤمنون» شروع مى‌شود، به هفت وصف از مهمترين و اساسى‌ترين صفات مؤمنان اشاره شده كه در بيان پنجمين و ششمين صفت مى‌فرمايد: آن‌ها كسانى هستند كه نسبت به امانت‌ها و عهد و پيمانشان رعايت مى‌كنند (و به آن پايبند هستند) (وَالَّذِينَ هم لِاماناتِهِم و عَهْدِهِمْ راعُون).

در اين آيه كه در دو سوره قرآن بى كم و كاست آمده است امانت و عهد در كنار يكديگر قرار گرفته كه شايد به اين اشاره باشد كه امانت‌ها نوعى عهد و پيمانند، همان گونه كه پيمان‌ها نوعى امانت است.

تعبير به «رعايت» كه از واژه «راعون» استفاده مى‌شود چيزى بيش از مفهوم وفاى‌