تمام آن سرچشمه‌ها توجه كرد، مى‌فرمايد: «مَنْ اؤْتُمِنَ عَلى امانَةٍ فَادّاها فَقَدْ حَلَّ الْفَ عُقْدَةٍ مِنْ عُنُقِهِ مِنْ عُقَدِ النَّارِ، فَبادِرُوا بِاداءِ الْامانَةِ، فَانَّ مَنْ اؤْتُمِنَ عَلى امانَةٍ وَكَّلَ بِهِ ابْلِيسُ مِأَةَ شَيْطانٍ مِنْ مَرَدَةِ اعْوانِهِ لِيُضِلُّوهُ وَ يُوَسْوِسوا الَيْهِ حَتّى‌ يُهْلِكُوهُ الَّا مَنْ عَصَمَهُ‌اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ؛ هر كس امانتى به او سپرده شودو آن را ادا كند هزار گره از گره‌هاى آتش دوزخ از گردن او گشوده است، پس در اداى امانت تعجيل كنيد، چرا كه هر امانتى به كسى بسپارند ابليس يك صد نفر از شياطين از دستيارانش را مأمور او مى‌كند تا او را گمراه سازند، و در دل او وسوسه خيانت كنند تا هلاكش كنند مگر كسى كه خداوند متعال اورا حفظ كند». [1]

راه پيش‌گيرى و درمان‌

پرورش روح امانت در افراد و پيش‌گيرى از خيانت جز در سايه تقويت مبانى ايمان امكان‌پذير نيست، زيرا همان گونه كه در بحث گذشته آمد، يكى از ريشه‌هاى عمده خيانت شرك و عدم اعتقاد كامل به قدرت پروردگار و رازقيّت او است. افراد ضعيف الايمان به گمان اين كه اگر دست به خيانت نيالايند در زندگى عقب مى‌مانند، و منافع آنها تأمين نمى‌شود، تن به ذلّت خيانت مى‌دهند اما هنگامى كه پايه‌هاى ايمان تقويت شد، توكل و اعتماد بر خدا، و اطمينان به وعده‌هاى تخلف‌ناپذير او سبب مى‌شود كه راه انحراف شرك را براى وصول به مواهب زندگى نپيمايد.

از سويى ديگر چون يكى از عوامل مهم خيانت، نياز است بايد تا آنجا كه مى‌شود نيازهاى معقول و مشروع كسانى را كه تحت مديريت انسان قرار دارند برآورده كنند مبادا نيازشان سبب شود كه زنجير طلايى امانت را پاره كنند و به خيانت روى آورند.

از سوى سوم توجه به عواقب شوم خيانت در دنيا وآخرت، و رسوايى‌ها و محروميت‌هاى ناشى از آن، و سرافكندگى در برابر خلق و خالق و گرفتار شدن در چنگال فقرى كه انسان از آن مى‌گريزد، به يقين از عوامل باز دارنده و از اسباب پيشگيرى و درمان خيانت است.

[1]. بحارالانوار، جلد 72، صفحه 114.