آرى حفظ امانت، دليل بر عقل و عدالت است، و خيانت در آن دليل بر ظلم و جهالت.

از آنچه در بالا گفته شد به خوبى روشن مى‌شود كه منظور از اين انسان ظلوم و جهول، افراد كافر بى‌ايمان و يا مؤمنان ضعيف و بى‌تقوا است وگرنه اولياء اللّه و نيكان و پاكانى كه در مسير آنها گام برداشتند همواره حق اين امانت را ادا كرده و مى‌كنند و در واقع همان‌ها هدف آفرينش نوع انسانند.

از مجموع آياتى كه در بالا آمد اهميت حفظ امانت (اعم از امانت‌هاى الهى و انسانى) به خوبى روشن مى‌شود، كه اسلام تا چه حد به اين امر حياتى اهميت داده و آن را نشانه عقل و ايمان و عدالت شمرده است.

امانت و خيانت در روايات اسلامى‌

در احاديثى كه از پيامبر صلى الله عليه و آله و امامان معصوم عليهم السلام به ما رسيده است اهميت فوق‌العاده‌اى به اين مسأله داده شده گاه از امانت به عنوان يكى از اصول اساسى مشترك در ميان همه اديان آسمانى ياد شده، و گاه به عنوان نشانه اصلى ايمان و گاه به عنوان سبب جلب و جذب رزق و روزى و اعتماد مردم، سلامت دين و دنيا و غنا و بى‌نيازى ياد شده است كه گلچينى از اين روايات را در ذيل از نظر مى‌گذرانيم:

1- در حديثى از رسول خدا صلى الله عليه و آله خطاب به على عليه السلام مى‌خوانيم كه فرمود: «يا ابَالْحَسَنِ ادِّ الامانَةَ الَى الْبَرِّ وَ الْفاجِرِ فِى ما قَلَّ وَجَلَّ حَتَّى فِى الخَيْطِ وَ الَمخِيطِ؛ اى ابوالحسن! امانت را چه مربوط به شخص نيكوكار باشد يا بدكار، چه كم باشد چه زياد به صاحبش برسان، حتى در نخ و سوزن». [1]

على عليه السلام مى‌گويد اين سخن را پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله ساعتى پيش از وفاتش به من فرمود و سه بار آن را تكرار كرد.

[1]. بحارالانوار، جلد 74، صفحه 273.