9- در حديث ديگرى از امام صادق عليه السلام آمده است: «شَابٌّ سَخىٌّ مَرْهَقٌ في الذُّنُوب‌ احَبُّ الَى اللّهِ عَزّوجلّ مِنْ شَيخٍ عَابدٍ بَخيلٍ؛ جوان سخاوتمند آلوده به گناه، نزد خدا محبوبتر از پيرمرد عابد بخيل است». [1]

به يقين اين‌ «سخاوت» سبب امدادهاى الهى مى‌شود و سرانجام آن جوان آلوده را نجات مى‌دهد، ولى آن پير عابد بخيل به خاطر بخلش در گناه فرو خواهد رفت.

10- اين بحث را با حديثى از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله به عنوان حسن ختام پايان مى‌دهيم:

«تَجَافُوا عَنْ ذَنْبِ السَّخىِ فَانَّ اللّهَ آخِذٌ بِيَدِهِ كُلَّما عَثُرَ؛ از گناه و لغزش سخاوتمند صرف نظر كنيد؛ زيرا هر زمان بلغزد، خداوند دست او را مى‌گيرد (و نجاتش مى‌دهد)». [2]

از مجموع احاديث بالا، ارزش و اهمّيّت فوق العاده‌ «سخاوت» در كلام پيشوايان اسلام مشخّص مى‌شود و نشان مى‌دهد كه كمتر فضيلتى با آن برابرى مى‌كند.

آثار و پيامدهاى سخاوت‌

1- آثار مثبت‌ «سخاوت» در زندگى فردى و اجتماعى انسان كه با تجربه ثابت شده و يا در احاديث اسلامى به آن اشاره گرديده است، بسيار زياد است، به عنوان نمونه:

روايات متعددى استفاده مى‌شود و تجربيات روزانه نيز آن را تأييد مى‌كند كه‌ «سخاوت» محبّت دوست و دشمن را جلب مى‌كند، بر عدد دوستان مى‌افزايد و از دشمنان مى‌كاهد.

2- «سخاوت» پوششى براى عيوب انسان‌هاست و به اين ترتيب، آبروى انسان را حفظ مى‌كند.

3- «سخاوت» در عين اين كه ثمره درخت عقل است، بر عقل و خرد انسان مى‌افزايد. عقل مى‌گويد: دليلى ندارد كه انسان با زحمت زياد اموال فراوانى تهيّه كند و آن را براى بازماندگان بگذارد و خودش به وسيله آن، جلب ثواب و كسب آبرو نكند.

از سوى ديگر «سخاوت»، گروهى از انديشمندان را گرد انسان جمع مى‌كند و آنها

[1]-/ بحارالانوار، جلد 70، صفحه 307

[2]-/ كنز العمّال، جلد 6، صفحه 392، حديث 16212