همان طور كه در آيه 99 و 100 سوره مؤمنون آمده است: «حَتَّى اذا جآءَ أَحَدَهُم‌ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ* لَعَلِّى أَعْمَلُ صَالِحاً فِيمَا تَرَكْتُ كَلَّا انَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا وَ مِنْ وَرآئِهِمِ بَرْزَخٌ الَى‌ يَومِ يُبْعَثُونَ؛ (آنها همچنان به راه غلط خود ادامه مى‌دهند) تا زمانى كه مرگ يكى از آنها فرا رسد، مى‌گويد: پروردگارمن! مرا بازگردانيد تا شايد آنچه را ترك كرده‌ام (و كوتاهى نموده‌ام، عمل صالحى انجام دهم. به او مى‌گويند:) چنين نيست! اين سخنى است كه او به زبان مى‌گويد، (و اگر بازگردد اعمالش مانند سابق است) و پشت سرشان برزخى است تا روزى كه برانگيخته مى‌شوند».

نتيجه‌

از آيات بالا چنين مى‌توان نتيجه گرفت: خطرى كه به وسيله‌ «غفلت» و بى خبرى از «ياد خدا» و مسايل سرنوشت ساز زندگى، متوجّه سعادت انسان مى‌شود، بيش از آن است كه غالباً تصور مى‌كنيم. «غفلت» همه اركان سعادت ما را ويران مى‌سازد و مانند آتش سوزان، خرمن زندگى را مى‌سوزاند و تمام امكانات و استعدادهاى خداداد را برباد مى‌دهد.

«غفلت» در اخبار اسلامى‌

از خواب غفلت بيدار شو!

در منابع روايى اسلام، روايات تكان دهنده‌اى پيرامون عواقب سوء «غفلت» و آثار زيانبار و مرگبار آن وارد شده است كه به خاطر كثرت، گلچينى از آنها را در ذيل آورده‌ايم:

1- هنگامى كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله به معراج رفت، خطاب‌هايى از سوى خداوند به او شد، از جمله اين كه: «يَا احْمَدُ انْتَ لاتَغْفَلْ ابَداً مَنْ غَفَلَ عَنِّى لا ابَالِى بِاىٍّ وَادٍ هَلَك؛ اى احمد! هرگز غافل مشو؛ هركس از من غافل شود، من نسبت به اين كه او در كدام راه هلاك و