فروبندد و دامان خويش را از آلودگى به بى عفتى حفظ كند و كسى كه توانايى بر ازدواج ندارد؛ روزه بگيرد».

عفّت در روايات اسلامى‌

در منابع حديثى، اهمّيّت فوق العاده‌اى به‌ «عفّت» داده شده است كه به بعضى از آنها اشاره مى‌كنيم:

1- امام اميرالمؤمنين عليه السلام، عفت را برترين عبادت شمرده است: «افْضَلُ الْعِبادة الْعِفافُ‌ [1]» تعبير به عفت در اين‌جا، ممكن است به معنى وسيع آن استعمال شده و يا ممكن است در مقابل شكم پرستى و شهوت جنسى به كار رفته باشد.

2- امام باقر عليه السلام مى‌فرمايند: «مَا عُبِدَاللّهُ بِشى‌ءٍ افْضَلَ مِنْ عِفَّةِ بَطْنٍ وَ فَرْجٍ؛ هيچ عبادتى در پيشگاه خداوند، برتر از عفّت در برابر شكم و مسايل جنسى نيست» [2]

3- در روايت ديگرى از آن حضرت- كه تفسيرى بر روايت سابق است- آمده است كه مردى خدمت امام عليه السلام عرض كرد: اعمال و طاعات من ضعيف و روزه‌ام كم است؛ ولى اميدوارم كه هرگز مال حرامى نخورده‌ام. امام عليه السلام در پاسخ فرمود: «اىُّ الاجْتَهَادِ افْضَلُ مِنْ عِفَّةِ بِطْنٍ وَ فَرْجٍ؛ كدام تلاش در راه اطاعت خدا، برتر از عفّت در مقابل شكم و مسايل جنسى است». [3]

4- امام على بن ابيطالب عليه السلام در اين رابطه مى‌فرمايند: «اذا ارَادَ اللّهُ بِعَبْدٍ خَيراً اعَفَّ بَطْنَهُ وَ فَرْجَهُ؛ هنگامى كه خداوند خير و خوبى براى بنده‌اش بخواهد؛ به او توفيق مى‌دهد كه در برابر شكم و شهوت پرستى عفّت پيدا كند». [4]

5- در حديث ديگرى كه مفضّل از امام صادق عليه السلام، در توصيف شيعيان واقعى نقل شده، آن حضرت چنين مى‌فرمايند: «انَّمَا شِيعَةُ جَعْفَرٍ مَنْ عَفَّ بَطْنَهُ وَ فَرْجَهُ وَ اشْتَدَّ جَهَادَهُ وَ عَمَلُهُ لِخَالِقِهِ وَ رَجَاءُ ثَوابِهُ وَ خَافَ عِقَابَهُ فَاذَا رَأَيْتَ اولئكَ فَاولئكَ شِيعَةُ جَعْفرٍ؛ پيروان حقيقى جعفر بن محمد، كسانى هستند كه در برابر شكم پرستى و بى بند و بارى جنسى، عفت‌

[1]-/ اصول كافى، جلد 2، صفحه 79

[2]-/ اصول كافى، جلد 2، صفحه 79

[3]-/ همان مدرك‌

[4]-/ غررالحكم، حديث 4114