و خواست‌هاى جنسى است؛ زيرا اگر خواست‌ها و اميالى كه در درون انسان وجود دارند از راه‌هاى صحيح، اشباع گردند، ديگر زيانبار و مخرّب نخواهند بود؛ به تعبير ديگر، اين خواست‌ها را نمى‌توان و نبايد سركوب كرد، بلكه بايد از آنها در كانال‌هاى صحيح و سازنده استفاده كرد؛ در غير اين صورت ممكن است تبديل به سيلاب ويرانگرى شود كه حرث و نسل انسان را با خود خواهد برد.

به همين دليل، اسلام نه تنها تفريحات سالم و بهره‌گيرى معتدل از خواست‌هاى درونى را مجاز شمرده، بلكه نسبت به آن تشويق نيز نموده است. خطبه معروفى كه از امام جواد عليه السلام در مورد عقد همسرش نقل شده است، شاهد گوياى اين مدعاست. آن حضرت در اين خطبه مى‌فرمايند: «امّا بَعْدُ فَقَدْ كَانَ مِنْ فَضْلِ اللّهِ عَلَى الْانَامِ انْ اغْناهُم بِالْحَلالِ عَنِ الْحَرامِ‌؛ يكى از نعمت‌هاى الهى بر بندگان اين است كه آنها را به وسيله حلال از حرام بى‌نياز ساخته است». [1]

اين حديث معروف نيز بر همين نكته اشاره دارد: «لِلْمُؤمِنِ ثَلاثُ سَاعَاتٍ، فَسَاعَةٌ يُنَاجي فيهَا رَبَّهُ، وَ سَاعَةٌ يَرُمَّ مَعَاشَهُ، وَ ساعَةٌ يُخَلّي بَينَ نَفْسِهِ وَ بَينَ لَذَّتِهَا فيمَا يَحِلُّ وَ يَجْمُلُ؛ انسان با ايمان ساعات زندگيش را به سه بخش تقسيم مى‌كند؛ قسمتى را صرف مناجات با پروردگارش مى‌كند و قسمت ديگر را در راه اصلاح معاش و به زندگى‌اش به كار مى‌گيرد و قسمت سوم را به بهره‌گيرى از لذّت‌هاى حلال و دلپسند اختصاص مى‌دهد». [2]

2- يكى ديگر از راه‌هاى نجات از شهوت پرستى، برنامه ريزى دقيق براى برنامه‌هاى زندگى است؛ زيرا، هرگاه انسان، براى تمام اوقات خود برنامه داشته باشد (هر چند برنامه او در پاره‌اى از موارد جنبه تفريحى و ورزشى داشته باشد)، ديگر مجالى براى كشيده شدن به آلودگى‌هاى شهوانى باقى نمى‌ماند.

3- برچيدن عوامل آلودگى نيز يكى از راه‌هاى درمان و يا پيشگيرى است؛ زيرا امكان آلودگى به شهوات در محيطهاى آلوده فراوان است؛ يعنى، اگر محيط، آلوده شهوت شود و اسباب آن در دسترس همه قرار گيرد و آزادى نسبى نيز وجود داشته باشد، نجات از آلودگى، مخصوصاً براى قشر جوان يا كسانى كه در سطح پايينى از

[1]-/ بحارالانوار، جلد 50، صفحه 76

[2]-/ نهج البلاغه، كلمات قصار، جمله 390