ارتكاب گناه را به آنها مى‌آموزند، به گونه‌اى كه مى‌توان گفت: رايج‌ترين اسباب آلودگى به شهوت پرستى، معاشرت با انسان‌هاى گناهكار و آلوده است.

بدآموزى ناشى از وسائل ارتباط جمعى و محيط هاى آلوده نيز از عوامل مهم اين آلودگى است. در اين زمينه در بحث‌هاى مربوط به امور «زمينه ساز مفاسد اخلاقى» در جلد اوّل به قدر كافى صحبت كرديم و به طور مشروح بيان داشتيم كه معاشرتهاى آلوده، نه تنها انسان را آلوده گناه و مفاسد اخلاقى مى‌كند، بلكه تا سر حد كفر نيز پيش مى‌برد.

قرآن مجيد نيز درباره بعضى از دوزخيان مى‌گويد: «وَ يَومَ يَعَضُّ الظَالِمُ عَلَى‌ يَدَيهِ يَقُولُ يَا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسولِ سَبيلًا- يَا وَيْلَتى‌ لَيْتَنِى لَمْ اتَّخِذْ فُلاناً خَليلًا- لَقَدْ اضَلَّنِى عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ اذ جَائَني وَ كَانَ الشَّيطانُ لِلْانسَانِ خَذُولًا [1]؛ و به خاطر بياور روزى كه ظالم دست خويش را از شدّت حسرت به دندان مى‌گزد و مى‌گويد: اى كاش! با رسول خدا صلى الله عليه و آله راهى برگزيده بودم. اى واى برمن! كاش فلان (شخص گمراه) را دوست خود انتخاب نكرده بودم! او مرا از ذكر خدا گمراه ساخت، بعد از آن كه (ياد حق) به سراغ من آمده بود و شيطان هميشه خواركننده انسان است. (او را گمراه مى‌سازد، سپس در بيراهه رهايش مى‌كند.)»

محيطهاى آلوده، پدران و مادران فاسد و منحرف، از ديگر عومل مؤثر آلودگى به شهوت پرستى است كه تأثير مخرّب آنها قابل انكار نيست. به همين دليل، هنگامى كه بيشتر افراد پاك وارد چنين محيطهايى شوند، دين و ايمان خود را از دست داده و آلوده شهوات و مفاسد اخلاقى مى‌شوند.

چون در جلد اوّل، در بحث‌ «كليات مسايل اخلاقى» اين امور را به عنوان زمينه سازهاى اخلاقى، به طور مشروح مورد بحث قرار داده‌ايم؛ در اين‌جا به همين مقدار بسنده مى‌كنيم.

راه‌هاى درمان شهوت پرستى‌

راه‌هاى درمان مفاسد اخلاقى به صورت اصولى تقريباً همه جا يكى است كه به طور

[1]-/ فرقان، 27 تا 29.