سنگ و شن دفن كرد تا اين امر، هم درس عبرتى براى ديگران بوده و هم مايه نعمتى كه همان جلوگيرى از انتشار و سرايت اين بيمارى به ديگران بوده است.

به هر حال، آن قوم آلوده، به قدرى بى شرم بودند كه نه تنها به سخن حضرت لوط عليه السلام گوش ندادند، بلكه خواستار اخراج او و خاندانش- به جرم پاكى از آلودگى‌هاى شايع در ميانشان- از آبادى‌ها شدند. قرآن كريم در ادامه اين آيات به آن اشاره دارد: «و مَا كَانَ جَوابَ قَومِهِ الّا أَنْ قَالُوا أَخْرِجُوهُم مِنْ قَرْيَتِكُم انَّهُم اناثٌ يَتَطَهَّرُونَ». [1]

خداوند در ادامه اين آيات مى‌فرمايد:

«ما لوط و خاندانش را- به جز همسرش كه از بازماندگان (در شهر) بود، نجات بخشيديم، سپس بارانى (از سنگ) بر آنها فرو فرستاديم (و همه را نابود كرديم و مدفون ساختيم). اكنون بنگر، سرانجام كار مجرمان چگونه بود؛ فَانْجَيْنَاهُ وَ اهْلَهُ الّا امْرَأَتَهُ كَانَتْ مِنَ الغَابِرينَ- و امْطَرْنَا عَلَيهِم مَطَراً فَانْظُرْ كَيفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُجْرِمينَ». [2]

آرى! آنها چنان آلوده بودند كه بى گناهى و پاكدامنى را گناه مى‌دانستند! و پاكان را به جرم پاكى محكوم به تبعيد و راندن از خانه و زندگيشان مى‌كردند. هر چند قبل از انجام اين كار، به غضب الهى گرفتار و نابود شدند.

بخش مهمى از اين آيات، ضمن بيان عواقب هوسبازى و هواپرستى و شهوترانى- به مفهوم عام و خاصش- اين عمل ناشايسته و پست اخلاقى را كه سرچشمه گناهان و اثرات مخرب اجتماعى بى شمارى است، سخت نكوهش مى‌نمايد.

شهوت پرستى در روايات اسلامى‌

اين مسئله در منابع روايى اسلام، مورد توجه فراوان قرار گرفته است كه بيشتر آنها بيانگر هشدار، درباره پيامدهاى خطرناك آن است. اين احاديث تكان دهنده، هر خواننده‌اى را تحت تأثير عميق قرار داده و روشن مى‌سازد كه آلودگى به‌ «شهوت»- خواه به مفهوم عام و خواه به مفهوم خاص آن- از موانع اصلى سعادت و كمال انسان‌ها و از

[1]-/ اعراف، 82

[2]-/ اعراف، 83 و 84