فصل چهاردهم: چهره ديگر ولايت و تأثير آن در تهذيب نفوس!

تأثير گذارى اعتقاد به ولايت بر اخلاق و نفوذ آن در مسايل مربوط به تهذيب نفس، و سير و سلوك الى اللّه، تنها از جهت اسوه بودن اولياء اللَّه و هدايتهاى آنها از طريق گفتار و رفتار نيست؛ بلكه به عقيده جمعى از بزرگان و دانشمندان، نوعى ديگر از ولايت وجود دارد كه از شاخه‌هاى ولايت تكوينى محسوب مى‌شود، و از نفوذ معنوى مستقيم رهبران الهى، در تربيت نفوس آماده از طريق ارتباط پيوندهاى روحانى خبر مى‌دهد.

توضيح اين كه: پيامبر صلى الله عليه و آله و امام معصوم عليه السلام به منزله قلب تپنده جامعه انسانى هستند؛ هر عضوى از اعضاء اين پيكر با آن قلب ارتباط بيشترى و هماهنگى افزونترى داشته باشد، بهره بيشترى مى‌گيرد؛ يا به منزله خورشيد درخشانى هستند كه اگر ابرهاى تيره و تار كبر و غرور و خود بينى و هواى نفس كنار برود، تابش آفتاب وجود آنان به شاخسار ارواح آدميان، سبب رشد و نموّ آنها مى‌گردد، و برگ و گل و ميوه مى‌آورد.

در اينجا، ولايت شكل ديگرى به خود مى‌گيرد، و از دايره تصرّفات ظاهرى فراتر مى‌رود و سخن از تأثير مرموز و ناپيدايى به ميان مى‌آيد كه با آنچه تاكنون گفته‌ايم متفاوت است.

قرآن مجيد مى‌گويد:

«يا ايُّهَا النَّبِىُّ انَّا ارْسَلْناكَ شاهِداً وَ مُّبشِّراً وَ نَّذيراً وَ داعِياً الَى اللَّهِ بِاذْنِهِ وَ سِراجاً مُنيراً

؛ اى پيغمبر! ما تو را گواه فرستاديم و بشارت دهنده و انذار كننده، و