نام کتاب : اخلاق در قرآن نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 319
لازم است، هر روز كه انسان از خواب بيدار مىشود بايد به خودش توصيه كند كه
بايد مراقب خطرات زبانش باشد زيرا اين عضو مىتواند تو را به اوج سعادت برساند و
يا بر خاك ذلّت و شقاوت بنشاند؛ اگر غافل شوى همچون حيوان درّنده غافلگيرى، تو را
مىدرد.
اين معنى بطرز زيبائى در روايات اسلامى وارد شده است.
در حديثى از «سعيد بن جبير» از رسول خدا صلى الله عليه و آله نقل شده است كه
فرمود:
هنگامى كه فرزندان آدم صبح مىكنند تمام اعضاى بدن به زبان هشدار مىدهند و
مىگويند تقواى الهى را در مورد ما مراعات كن، چرا كه اگر تو به راه راست بروى ما
نيز به راه راست مىرويم و اگر تو به راه كج بروى ما نيز به راه كج مىرويم!» [1]
در حديث ديگرى از امام علىّ ابن الحسين عليه السلام آمده است:
زبان انسان هر روز صبح به تمام اعضاء بدن نظر مىافكند و مىگويد: صبح شما
چگونه است؟ مىگويند خوب است اگر تو ما را به حال خود واگذارى! (سپس اضافه
مىكنند) خدا را، خدا را، رعايت حال ما را بكن، و به او قسم مىدهند و مىگويند ما
به واسطه تو مشمول ثواب يا عقاب واقع مىشويم!» [2]
2- سكوت
در بحثهاى گذشته گفتار مشروحى درباره اهمّيّت سكوت داشتيم و روايات زيادى در
مورد اهمّيّت سكوت نقل شده و در آيات قرآن اشارات پر معنايى درباره سكوت ديديم؛
اين به خاطر آن است كه هر قدر انسان كمتر سخن بگويد لغزشهاى او كمتر است،