نام کتاب : اخلاق در قرآن نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 286
و درعرض سالگاهى در آنجا اجتماع مىكردند، ابوجهل مخصوصاً وسائل عيش و نوش را
با خود برد و هدفش اين بود كه از همه كسانى كه با آنجا آشنا بودند زهر چشم بگيرد.
به هر حال قرآن مؤمنان را از اين گونه كارها نهى مىكند و به آنها دستور
مىدهد كه با رعايت تقوا و اخلاص بر همه مشكلات غلبه كنند و سرنوشت رياكاران
هوسباز و بىتقوا را در ميدان بدر فراموش ننمايند.
***
در آخرين آيه مورد بحث، باز هم از رياكارى
به بيان ديگرى نكوهش مىكند و مىفرمايد: «واى بر نماز گزارانى كه نماز را به دست
فراموشى مىسپارند و از آن غفلت مىكنند، آنها كه ريا مىكنند و مردم را از
ضروريّات زندگى باز مىدارند»
. تعبير به «ويل» در قرآن مجيد در 27 مورد آمده است و غالباً در مورد گناهان
بسيار سنگين و خطرناك است. به كار بردن، اين تعبير در مورد رياكاران نيز حكايت از
شدّت زشتى عمل آنها مىكند.
از آنچه در آيات بالا آمد زشتى اين گناه و خطرات آن براى سعادت انسان آشكار
مىشود و بخوبى روشن مىگردد كه يكى از موانع مهمّ تهذيب نفس و پاكى قلب و روح
همين ريا كارى است كه نقطه مقابل آن خلوص نيّت و پاكى دل است.
***
ريا در روايات اسلامى
در احاديث اسلامى فوقالعاده به اين مسأله اهمّيّت داده شده و رياكارى به
عنوان يكى از خطرناكترين گناهان معرفى شده است كه به گوشهاى از آن در ذيل اشاره
مىشود:
1- در حديثى از پيغمبر اكرم مىخوانيم:
«اخْوَفُ ما اخافُ عَلَيكُمْ الرِّيا وَالشَّهْوَةُ الْخَفِيَّةُ
؛ خطرناكترين چيزى كه از آن بر شما مىترسم رياكارى و شهوت پنهانى است!» [1]