نام کتاب : اخلاق در قرآن نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 204
كه از آنها (همسران پيامبر صلى الله عليه و آله) چيزى از وسائل زندگى را (به
عنوان عاريت) مىخواهيد، از پشت پرده بخواهيد! اين كار براى پاكى دلهاى شما و آنها
بهتر است!» [1]
اين تعبير نيز نشان مىدهد كه رعايت عفّت در عمل، باعث پاكى قلب است و بعكس،
ترك عفّت، قلب و روح انسان را آلوده مىكند و مايه پرورش رذائل اخلاقى است.
نتيجه:
هدف از شرح آيات بالا اين بود كه تأثير اعمال را در اخلاق، و شكل گيرى روح و
جان انسان را در پرتو آن روشن سازيم؛ و از مجموع آنها چنين مىتوان نتيجه گرفت كه
براى خود سازى و تهذيب نفس بايد مراقب اعمال خود بود؛ زيرا تكرار گناه و زشتيها از
يك سو قبح اعمال را از بين مىبرد و از سوى ديگر روح انسان به آن عادت مىكند، و
تدريجاً به صورت ملكات رذيله رسوخ پيدا مىكند به گونهاى كه انسان نه تنها از آن
ناراحت نخواهد بود، بلكه گاه به آن افتخار مىكند!
***
چگونگى تأثير «عمل» در «اخلاق» در
روايات اسلامى
آنچه در بالا در آيات فوق در مورد رابطه عمل و اخلاق منعكس بود، در روايات
اسلامى نيز بوضوح ديده مىشود، از جمله:
1- در حديثى از امام باقر عليه السلام مىخوانيم كه فرمود:
هيچ بندهاى نيست مگر اين كه در قلب او نقطه روشنى است (كه حقايق را با آن درك
مىكند و او را به سوى سعادت و فضيلت فرا مىخواند) هنگامى كه گناهى مرتكب مىشود،
در آن