اقوام پيشين
در مورد عادت ماهيانه زنان عقائد مختلفى داشتند. يهوديان فوقالعاده سختگيرى
مىكردند، و در اين ايّام به كلّى از زنان در همه چيز از جمله، در خوردن و آشاميدن
و بستر و مجلس جدا مىشدند، در تورات كنونى احكام شديدى در اين باره ديده مىشود.
[1]
به عكس آنان،
مسيحيان هيچ گونه ممنوعيّت و محدوديّتى براى خود، در برخورد با زنان، در اين ايّام
قائل نبودند. و امّا بتپرستان عرب، دستور و سنّت خاصّى در اين زمينه نداشتند، ولى
ساكنان مدينه و اطراف آن، بعضى از آداب يهود را در اين زمينه اقتباس كرده بودند، و
در معاشرت با زنان در حال حيض سختگيريهايى داشتند، در حالى كه ساير عربها چنين
نبودند، و حتّى شايد آميزش جنسى را در اين حال جالب مىدانسته و معتقد بودند كه
اگر فرزندى
[1]. مثلا در باب 15 از سِفر لاويان تورات چنين
مىخوانيم: «اگر زنى صاحبه جريان باشد، و جريان از بدنش خون حيض باشد تا هفت روز
جدا خواهد بود و هر كس او را مس كند، تا به شام ناپاك باشد، و هر چيزى كه وقت جدا
ماندنش بر آن بخوابد ناپاك باشد، و هر چه كه بر آن نشسته باشد ناپاك باشد، و هر
كسى كه بسترش را لمس نمايد (بايد) لباس خود را بشويد، و خويشتن را با آب شستشو
دهد، و تا به شام ناپاك باشد ...» (به نقل از تفسير نمونه، جلد دوم، صفحه 143).