12- مسائل نماز

مقدّمه:

نماز رابطه انسان با خدا و مايه صفاى روح و پاكى دل و پيدايش روح تقوى و تربيت انسان و پرهيز از گناهان است. نماز مهمترين عبادات است كه طبق روايات «اگر قبول درگاه خدا شود عبادات ديگر نيز قبول خواهد شد، و اگر قبول نگردد اعمال ديگر نيز قبول نخواهد شد». [1]

در آيات قرآن مجيد و روايات اسلامى و وصايا و سفارشهاى پيغمبر اكرم (صلى الله عليه و آله) و ائمّه معصومين (عليهم السلام) از مهمترين كارهايى كه روى آن تأكيد شده نماز است. بدين جهت ترك نماز از بزرگترين گناهان كبيره محسوب مى‌شود.

سزاوار است انسان نماز را اوّل وقت بخواند، و به آن اهميّت بسيار دهد، و از تند خواندن نماز، كه ممكن است مايه خرابى آن گردد، جدّاً بپرهيزد. روح نماز «حضور قلب» است، بنابراين بايد عوامل حضور قلب را در خود تقويت كند، مثل اين كه معانى كلمات نماز را بفهمد، و در حال نماز به آن توجّه داشته باشد، و با حال خضوع و خشوع نماز را انجام دهد، بداند با چه كسى سخن مى‌گويد و خود را در مقابل عظمت و بزرگى خدا بسيار كوچك ببيند. و نيز كارهائى كه ارزش‌

[1]. مرحوم علّامه مجلسى (رحمه الله) در جلد 80 بحار الأنوار، صفحه 20 و 25، به اين روايت اشاره كرده است.