مى‌خوانيد، خطاها و اشتباهات خطاكاران را مى‌بخشند و آنها را مورد عفو و گذشت قرار مى‌دهند، (يا آنها را چندين برابر مجازات مى‌كنند و زجر مى‌دهند!؟) آيا اينها مواسات دارند؟ خوشبختى‌هاى خويش را بين همديگر تقسيم مى‌كنند (شاديهايشان را با هم قسمت نمايند)؟

آن مرد وقتى اين ويژگيها را شنيد شرمنده شد و پاسخ منفى داد. سپس حضرت فرمود: چنين افرادى شيعه نيستند؛ شيعه كسى است كه آنچه را گفتم عمل كند.

آرى، شيعه بايد راهب شب و شير روز، انسانى هوشيار و فهميده و زرنگ باشد، به فقراء و نيازمندان كمك كند و از خطاى خطاكاران درگذرد و ديگران را در شاديهاى خود سهيم كند.