سر عناد و لجاج آئين حق را نپذيرفته‌اند، جاودان در جهنّم هستند، مؤمنان داراى احساس مسئوليّت و عمل صالح نيز جاودان در بهشت هستند.

«رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ*»- اين جمله اشاره به پاداش معنوى مؤمنان دارد؛ پاداش معنوى آنان اين است كه خداوند آن قدر به آنها نعمت مى‌دهد كه آنها خشنود و راضى مى‌شوند و از سوى ديگر، لطف خداوند در مورد آنها بقدرى زياد است كه او نيز از آنها خشنود است.

وه كه چه مقامى! آيا بالاتر از اين، نعمتى يافت مى‌شود!

نتيجه اين كه، در آيات سه‌گانه فوق، هم ويژگيهاى‌ «شَرُّ الْبَرِيَّةِ» و مجازات و عقوبت آنان در سراى آخرت بيان شد، وهم صفات و ويژگيهاى‌ «خير البريّة» و اجر و پاداش آنها در جهان آخرت ذكر شد.

خير البريّه در روايات‌

سؤال: آيا آيه شريفه عام است، يا خاص؟

به تعبير ديگر، آيا «خير البريّه» شامل تمام مؤمنان صالح العمل مى‌شود، يا گروه خاصّى را در بر مى‌گيرد؟

پاسخ: جواب اين پرسش را بايد در رواياتى كه در شأن نزول آيات فوق از معصومين عليهم السلام صادر شده جستجو كرد؛ به اين روايات توجّه كنيد:

طبق روايات فراوانى كه در كتابهاى شيعه و اهل سنّت وجود دارد، پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله، على و شيعيانش را خير البريّه معرّفى كرده است.

اين روايات در كتب مختلفى آمده است، از جمله:

1. «شواهد التّنزيل» نوشته حاكم حسكانى‌ [1]

2. «الصّواعق المحرقة» تأليف ابن حجر هيثمى‌ [2]

[1] حاكم حسكانى نيشابورى از دانشمندان سنّى نيشابور بوده است، «حسكان» از روستاهاى آن زمان نيشابور محسوب مى‌شود او دانشمندى متعادل و بدور از تعصّب بوده و سعى كرده تمام رواياتى كه در شأن نزول آيات قرآن مجيد وجود داشته را در كتابش جمع‌آورى كند.

[2] الصّواعق المحرقة، صفحه 96 (به نقل از پيام قرآن، جلد 9، صفحه 261).