آيه صالح المؤمنين‌

إِنْ تَتُوبا إِلَى اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُكُما وَ إِنْ تَظاهَرا عَلَيْهِ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلاهُ وَ جِبْرِيلُ وَ صالِحُ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمَلائِكَةُ بَعْدَ ذلِكَ ظَهِيرٌ

اگر شما (همسران پيامبر) از كار خود توبه كنيد (به نفع شماست، زيرا) دل‌هايتان از حق منحرف گشته؛ و اگر بر ضدّ او دست به دست هم دهيد، (كارى از پيش نخواهيد برد) زيرا خداوند يار اوست. و همچنين جبرئيل و «مؤمنان صالح»، و فرشتگان بعد از آنان پشتيبان او هستند. «سوره تحريم، آيه 4»

دورنماى بحث‌

آيه شريفه فوق، كه به آيه «صالح المؤمنين» مشهور گشته، از جمله آياتى است كه به اعتراف شيعه و اهل سنّت دلالت بر فضيلتى ديگر از فضايل فراوان حضرت على عليه السلام دارد. اين كه چگونه اين آيه دلالت بر فضيلت حضرت امير المؤمنين عليه السلام دارد و ارتباط آن با مسأله ولايت آن حضرت چيست، در مباحث آينده بطور مشروح خواهد آمد.

شأن نزول‌

اين آيه چهارمين آيه سوره تحريم است. در شأن نزول نخستين آيات سوره تحريم روايات زيادى در كتب تفسير و حديث و تاريخ شيعه و اهل سنّت نقل شده، كه آنچه مشهورتر و مناسب‌تر به نظر مى‌رسد، به شرح زير است: