قد روى النّاس كافة افتخار علىّ بن أبي طالب بالسّبق الى الاسلام‌ [1]

نه تنها علماء اسلام، بلكه همه مردم افتخار على را در سبقت گرفتن به اسلام (و به عنوان اوّلين مسلمان از بين مردان) روايت نموده‌اند.

3. حاكم نيشابورى در «مستدرك الصّحيحين»، كه همسنگ و همطراز «صحيح بخارى» و «صحيح مسلم» است، مى‌گويد:

لا اعلم خلافاً بين اصحاب التّواريخ انّ علىّ بن أبي طالب رضى اللَّه عنه اوّلهم اسلاماً و انّما اختلفوا فى بلوغه‌ [2]

هيچ اختلافى در بين تاريخ‌نگاران در مورد اين كه علىّ بن أبي طالب اوّلين مرد مسلمان است، مشاهده نكردم. البتّه در مورد اين كه: آيا به هنگام پذيرش اسلام بالغ بوده يا نه؟ اختلاف نظرهايى وجود دارد.

گذشته از كلمات فوق، كه مشتمل بر ادّعاى اجماع بر سبقت على عليه السلام در پذيرش اسلام بود، مرحوم علّامه امينى 25 روايت از معصومين عليهم السلام و نظريه 66 تن از بزرگان اسلام و شعراى والامقام را در اين زمينه نقل كرده است! و بعضى از دانشمندان شيعه يكصد حديث از منابع اهل سنّت در اين زمينه نقل نموده‌اند و اين عدد فوق العاده‌اى است! [3]

[1] الغدير، جلد 3، صفحه 237.

[2] المستدرك على الصّحيحين، كتاب المعرفة، صفحه 22، (به نقل از الغدير، جلد 3، صفحه 238).

[3] توجّه به اين نكته لازم است كه رسيدن اين همه روايت در مورد يك فضيلت از فضايل فراوان حضرت امير عليه السلام به ما، آن هم از طريق كتاب‌ها و منابع اهل سنّت بى‌شباهت به معجزه نيست؛ زيرا در دوران سياه و ظلمانى بنى اميّه نه تنها ذكر و بيان فضايل اهل البيت عليهم السلام ممنوع بود و جرم تلقّى مى‌گرديد، بلكه ده‌ها هزار منبر در مناطق مختلف كشور پهناور اسلامى براى هتك و جسارت و سبّ و لعن بر علىّ بن أبي طالب (العياذ باللَّه) اختصاص داده شده بود و اين تبليغات سوء تا آنجا پيش رفت كه مردم فريب خورده نه تنها به نام على افتخار نمى‌كردند، بلكه بعضاً آن را نوعى ظلم بر خويشتن مى‌دانستند! شخصى به نزد حجّاج بن يوسف ثقفى، آن جنايتكار كم‌نظير تاريخ اسلام رسيد و گفت: مادرم به من ظلم كرده است، از او شكايت دارم! حجّاج گفت: چه ظلمى بر تو روا داشته است؟ آن مرد گفت: نام مرا على گذاشته است! بنابراين، سالم ماندن روايات فضيلت در چنان دوران سخت و تلخى، كه دوستان جرأت ذكر فضايلش را نداشتند و دشمنان تا حدّ توان در محو آن تلاش كردند، حقيقتاً بى‌شباهت به معجزه نيست. شاعر خوش ذوق شعر زيبايى در مورد آن دوران تلخ سروده است، مى‌گويد:

أعَلَى المنابر تعلنون بسبّه و بسيفه نصبت لكم اعواده‌

«آيا بر فراز منابرى كه در سايه تلاش و جهاد و شمشير على بن أبي طالب در اختيار شما قرار گرفته است به على سبّ و ناسزا مى‌گوييد؟!»

هنگامى كه انسان به آن دوران تاريك فكر مى‌كند و از سوى ديگر در يك موضوع يكصد روايت در كتاب‌هاى اهل سنّت مى‌يابد، به اين نتيجه مى‌رسد كه اراده و خواست خداوند آن بوده كه فضايل علىّ بن أبي طالب تا دامنه قيامت وجود داشته باشد و در همه جا پخش و منتشر شود و شيعه در همه جا روسفيد و خوشبخت باشد و خداوند را بر اين نعمت بسيار بزرگ شاكر باشد.