ما معتقد به عصمت همه آن‌ها نيستيم و آيه شريفه فوق مى‌تواند دليل خوبى بر اين اعتقاد شيعه باشد. بنابراين تابعين بايد در كارهاى نيك و خوب مهاجرين و انصار از آن‌ها پيروى و تبعيّت كنند. نه در تمام كارها و گفتار و كردارشان، حتّى اگر در غير مسير حقّ باشد!

«رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ وَ أَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها أَبَداً ذلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ‌»- خداوند پس از اين كه سه گروه از پيشگامان نخستين را نام مى‌برد و از آن‌ها به عظمت ياد مى‌كند، به پاداش‌هاى معنوى و مادّى آن‌ها مى‌پردازد.

پاداش‌هاى معنوى آن‌ها عبارت است از: «خشنودى خداوند از آن‌ها؛ و خشنودى آن‌ها از خداوند متعال». امّا خشنودى خداوند از آن‌ها مطلب روشن و واضحى است؛ زيرا آن‌ها خطّ نصرت اسلام و مسلمين و هجرت را در پيش گرفتند و اين امور موجبات خشنودى پروردگار را به دنبال داشت و مراد از خشنودى آن‌ها از خداوند اين است كه خداوند در برزخ و قيامت هر چه بخواهند در اختيارشان مى‌نهد و آن‌ها از اين جهت از پروردگارشان خشنود مى‌شوند.

و امّا پاداش مادّى آن‌ها اين است كه از هم اكنون باغ‌هاى بهشتى، كه داراى دو ويژگى است، براى آن‌ها آماده شده است؛ نخست اين كه از زير درختان آن همواره آب جارى است و ديگر اين كه بهشتيان پس از سكونت در اين باغ‌ها غم از دست‌