اين آيه شريفه از سه گروه سخن به ميان آمده است:

گروه اوّل: «مهاجرين»- آن‌ها مسلمانانى بودند كه در مكّه تحت فشار شديد دشمن واقع شدند و هنگامى كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم به مدينه هجرت كرد به دنبال آن حضرت و براى نجات از فشارها و آزارها و اذيّت‌هاى مشركان و جهت تقويت دين نوپاى اسلام، خانه و كاشانه و اموال و زمين‌ها و اقوام و خويشان و قبيله و خلاصه همه هستى خويش را رها كردند و با دست خالى به مدينه هجرت نمودند.

خطرات زيادى مهاجرين را تهديد مى‌كرد؛ خطر مشركان مكّه كه در صدد انتقام و نابودى آن‌ها بودند. خطر گرسنگى، چون همه چيزشان را در مكّه گذاشته بودند.

خطر بيكارى و نداشتن شغل مناسب و غم غربت و تنهايى و دورى از اقوام و خويشان و وطن، و خطراتى از اين قبيل؛ ولى اين مسلمانان راستين تمام اين خطرات را به جان خريده و به مدينه هجرت كردند. وضع اقتصادى برخى از آنان بقدرى خراب بود كه در كنار مسجد النّبى سكّويى براى آن‌ها در نظر گرفته شد، تا شب و روز خود را در آنجا بگذرانند! اين دسته بعداً به «اصحاب صفّه» معروف شدند. اين مسلمانان تهيدست در كنار مسجد النّبى روزگار مى‌گذراندند و آماده هرگونه خدمت و فداكارى براى اسلام بودند.

گروه دوم: «انصار»- آن‌ها مسلمان‌هايى بودند كه در مدينه به اسلام گرويده، و از پيامبر دعوت كرده بودند كه به مدينه هجرت كند و آمادگى خويش را براى هرگونه همكارى با پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و مسلمانان اعلام نموده بودند، اين‌ها با آغوش باز از مهاجرين استقبال نمودند و خانه و زندگى در اختيار مهاجران گذاشتند و به آنان همچون برادران خويش، كمك نمودند. البتّه اين‌ها هم ايثار و فداكارى زيادى كردند، هر چند وضع مالى بعضى از انصار براى گذران زندگى ساده خود آن‌ها هم كافى نبود.

گروه سوم: «تابعين»- مسلمان‌هايى كه پس از مهاجران و انصار به دنيا آمدند و