آيات سوره دهر

إِنَّ الْأَبْرارَ يَشْرَبُونَ مِنْ كَأْسٍ كانَ مِزاجُها كافُوراً* عَيْناً يَشْرَبُ بِها عِبادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَها تَفْجِيراً* يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ يَخافُونَ يَوْماً كانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيراً* وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‌ حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً* إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً* إِنَّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً

به يقين ابرار (و نيكان) از جامى مى‌نوشند كه با عطر خوشى آميخته است، از چشمه‌اى كه بندگان خاصّ خدا از آن مى‌نوشند، و از هر جا بخواهند آن را جارى مى‌سازند. آن‌ها به نذر خود وفا مى‌كنند، و از روزى كه شرّ و عذابش گسترده است مى‌ترسند، و غذاى (خود) را با اين كه به آن علاقه (و نياز) دارند، به «مسكين» و «يتيم» و «اسير» مى‌دهند. (و مى‌گويند:) ما شما را به خاطر خدا اطعام مى‌كنيم، و هيچ پاداش و سپاسى از شما نمى‌خواهيم. ما از پروردگارمان خائفيم، در آن روزى كه عبوس و سخت است!

«سوره دهر (انسان)، آيات 5 تا 10»

دورنماى بحث‌

يكى از فضايل مهمّ و عبرت‌آموز حضرت على عليه السلام، بلكه از فضايل اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام، در آيات سوره انسان مطرح شده است. هيجده آيه از سى و يك آيه اين سوره، پيرامون اين فضيلت بى‌نظير سخن مى‌گويد. بخشى از آيات هيجده‌گانه فوق، پيرامون اصل ماجرا سخن مى‌گويد و چهارده آيه ديگر در مورد